Odpowiedź:
Skawiński całe swoje życie walczył ze złośliwym losem, jednak nigdy nie tracił nadziei, że ten kiedyś się do niego uśmiechnie. Jego postać jest typowym powstańcem-bojownikiem walczącym za swój kraj i nie poddającym się przeciwnościom losu. Przez całe swoje życie wierzył, że będzie miał kiedyś możliwość powrotu do wolnej Polski. Pobyt na wyspie na pewien czas spowodował rezygnację w jego osobie. Smutne doświadczenia życia, starość i zmęczenie stały się przyczyną jego zwątpienia. Początkowo posada latarnika wydaje mu się być największym szczęściem, jakie go spotkało po latach tułaczki. Jednak samotność na dłuższą metę, negatywnie wpłynęła na niego. Traci kontakt z ludźmi, cywilizacją, przestaje marzyć o ojczyźnie i pogrąża się w odrętwieniu. Ze snu wyrywa go dopiero lektura Pana Tadeusza, dzięki niej znowu zaczyna żyć, ale życie to musi okupić ponownym tułactwem. Skawiński dzięki epopei na nowo przypomina sobie o ojczyźnie. Samotna wyspa która dała mu poczucie bezpieczeństwa i spokoju, już mu nie wystarczała gdyż było ono tylko pozorne. Życie w latarni sprawiło, że powoli tracił poczucie własnej tożsamości, zapominał o swojej przeszłości i korzeniach. Wszystkie te wydarzenia zachartowały go i nie złamały w nim ducha walki. Pomimo podeszłego wieku wciąż miał ochotę i siły do walki. Obrał w życiu nowy cel jakim był powrót do kraju i czuł się szczęśliwy mając tą misję do wypełnienia.
Wyjaśnienie:
