Odpowiedź:
Utwór ma budowę stychiczną, autor nie zastosował podziału na strofy. Składa się z czternastu wersów, napisanych trzynastozgłoskowcem, ze średniówką po siódmej sylabie. Pojawiają się rymy parzyste. Tren należy do liryki inwokacyjnej, podmiot liryczny kieruje swoje słowa do Urszuli. Pojawiają się więc apostrofy („Moja droga Orszulo”, „Nie dopuściłaś nigdy matce sie frasować”, „Tyś za wszytki mówiła, za wszytki śpiewała”). Osoba mówiąca to sam Kochanowski, zrozpaczony ojciec, tęskniący za swoją córką.
Warstwa stylistyczna utworu jest rozbudowana. Pojawiają się epitety („maluczką duszą”, „myśleniem zbytnim”, „uciesznym śmiechem”), metafory („z każdego kąta żałość człowieka ujmuje”, „a serce swej pociechy darmo upatruje”) oraz antytezy („pełno nas, a jakoby nikogo nie było”). Obecne są również powtórzenia („tyś za wszytki mówiła, za wszytki śpiewała”, „nie masz zabawki, nie masz rozśmiać się nikomu”), wykrzyknienia („Wielkieś mi uczyniła pustki w domu moim, moja droga Orszulo, tym zniknieniem swoim!”) i inwersje („wszytkiś w domu kąciki zawżdy pobiegała”, „ani ojcu myśleniem zbytnim głowy psować”). Ze względu na czas powstania, pojawiają się też archaizmy („wielkieś”, „maluczką duszą”, „frasować”, „onym”).
