Czesław Miłosz w swoim wierszu opisuje koniec świata jako zwyczajny dzień, w którym jedynym zmartwieniem dla bohaterów utworu są ich codzienne obowiązki, bądź upodobania.
Piosenka mówi o rybaku naprawiającym sieć, o pijaku śpiącym na trawniku, spacerujących kobietach, itp. zwyczajnych sprawach.
Nikt w najmniejszym stopniu nie przejmuje się nadchodzącym końcem świata, bo przecież mają własne sprawy na głowie.
Nie słychać oczekiwanych Anielskich Trąb jak opisuje św. Jan w swojej Apokalipsie. Żadnych grzmotów i błyskawic.
Nie ma również szarańczy na kształt koni z ludzkimi twarzami w żelaznych pancerzach.
Najważniejszą cechą która różni między sobą oba utwory jest ich klimat.
Apokalipsa ma charakter przestrogi przed cierpieniem karą i ostateczną zagładą, natomiast Piosenka o Końcu Świata ma charakter wesoły, pełen ironii.