Odpowiedź:
Pierwszym twórcą układu okresowego był niemiecki chemik Johan Dobereiner ,który w 1817r. ułożył pierwiastki w/g rosnących mas atomowych tych pierwiastków.
W 1863francuz A.Beguyer de Chancourtis opublikowal w oparciu o powiązanie właściwości pierwiastków z ich masami atomowymi tzw. bęben pierwiastków,gdzie przy obrocie tego bębna o określony kąt właściwości powtarzały się co 8 pierwiastków.
W 1864 r John Newland skonstruował prawo okresowości pierwiastków w którym wykazał,że właściwości pierwiastków powtarzają się co ósmy pierwiastek i nazwał to prawem oktaw.
1864 rok to podanie przez Juliusa Meyera układu okresowego w oparciu o masy atomowe pierwiastków,ale bez pozostawienia pustych miejsc tam gdzie występowały różnice miedzy masami znanych wtedy pierwiastków. Meyer podał 6grup pierwiastków i ułożył je w/g wartościowości.
W 1869 powstał układ okresowy pierwiastków uwzględniający wszystkie dotychczas poznane zależnosci.,który skonstruowal rosyjski chemik Dymiter Mendelejew.Ułożył on pierwiastki według cyklicznie powtarzających się właściwości zgodnie z prawem okresowości i poznanymi ich właściwościami.Zostawił też puste miejsca w układzie okresowym np. pod glinem i krzemem, wówczas jeszcze nie odkrytych.
Współczesny wygląd układu okresowego zawdzięczamy Nielsowi Bohrowi, który podzielił go na grupy i okresy. Grupy zazwyczaj wypisuje się w kolumnach, a okresy w rzędach. Grupy dzieli się na grupy główne (1, 2, 13–18) i grupy poboczne (3–12). W grupach głównych okresy występują co osiem kolejnych atomów, co wynika z faktu, że na powłokach elektronowych od drugiej do czwartej mieści się dokładnie 8 elektronów. W grupach głównych wszystkie elektrony z powłoki walencyjnej zajmują orbitale typu: s i p, w grupach pobocznych orbitale: s i d, a w grupie lantanowców i aktynowców orbitale: s, d i f. Jest to podstawą do podzielenia układu okresowego na bloki: s i p (grupy główne), d (grupy poboczne) oraz f (lantanowce i aktynowce).
W większości obecnych graficznych przedstawień układu okresowego grupy główne są rozdzielone za drugą grupą całym blokiem d, a blok f jest „wyciągnięty” pod połączone bloki s, p i d.
