Odpowiedź:Syzyf, postać z mitologii greckiej, to król, a zarazem założyciel Koryntu. Miał przyjazne usposobienie i z początku cieszył się sporą sympatią bogów, którzy chętnie zapraszali go na własne uczty. Słabością, która go zgubiła, było nadmierne gadulstwo i skłonność do rozpowiadania tego, co zasłyszał podczas boskich spotkań. Dbał też o swoje państwo oraz jego mieszkańców, którzy nie narzekali na swój los podczas jego panowania. Jednocześnie, bohater okazał się również przebiegły, pomysłowy i odważny, ponieważ nie wahał się stawić czoła rozwścieczonym bogom. Co istotne dla jego losów, składał obietnice bez pokrycia, a także kłamał dla własnych korzyści. Trudno jednak stwierdzić, by był postacią jednoznacznie złą bądź jednoznacznie dobrą, ponieważ jego zalety równoważyły wady. Mit o Syzyfie to jedna z najbardziej znanych historii tego rodzaju. Do pojawiającego się w niej motywu kary i wysiłku, który jest z góry skazany na niepowodzenie, nawiązywano potem w licznych utworach literackich, a także w życiu codziennym.Mit o Syzyfie: streszczenie
Warto dokładnie poznać mit o Syzyfie – streszczenie powinno ułatwić zapamiętanie najważniejszych informacji i przypomnienie sobie całej historii. Król Koryntu nie miał nigdy powodu, by narzekać na biedę, doskonale opiekował się swym ludem, a także cieszył się sympatią bogów. Uczty w ich gronie były dla niego niemal codziennością. Syzyf miał jednak skłonność do rozpowiadania o tym, co widział na Olimpie. Dopóki nie przekazywał innym istotnych informacji, bogowie nic sobie z tego nie robili, jednak zdarzyło się, że w końcu król nieopatrznie zdradził sekret samego Zeusa. Bóg bardzo się rozgniewał, dlatego za karę wysłał do Syzyfa Tanatosa, będącego bożkiem śmierci. Król Koryntu przewidział jednak ten ruch i zdołał pochwycić, a następnie uwięzić posłańca. Z tego powodu ludzie przestali umierać.
Z czasem Hades zaczął się skarżyć na ten stan rzeczy, więc Zeus zdecydował się posłać po Tanatosa Aresa. Wysłannik bez trudu uwolnił bożka śmierci, na skutek czego Syzyf umarł jako pierwszy spośród ludzi. Nim jednak to się stało, przykazał swej żonie, by nie chowała jego ciała. W wyniku takiej praktyki dusza króla nie mogła zaznać spokoju, dlatego też krążyła wszędzie i rozpaczliwie skarżyła się na swój podły los. Wreszcie została zaproszona do Plutona. Wówczas Syzyf poskarżył mu się na żonę, która nie okazując mu wdzięczności, nie pogrzebała jego ciała. Pluton postanowił okazać litość człowiekowi i pozwolił mu wrócić na ziemię, by ten mógł ukarać żonę za jej przewinienie.
Jak nietrudno wywnioskować, Syzyf ani myślał wracać w zaświaty. Na ziemi zaszył się i długie lata spędził na uboczu, nie rzucając się w oczy. Bogowie mieli na głowie wiele istotnych spraw, dlatego też nie pamiętali o uciekinierze. W końcu jednak nastał moment, w którym przypomnieli sobie Syzyfa. Wówczas wysłali do niego Tanatosa, a ten odciął mu kosmyk włosów, by następnie ponownie ściągnąć jego duszę w zaświaty.
Tam jednak Syzyf nie zaznał spokoju. Za karę kazano mu wtoczyć na górę ciężki głaz. Zapewniono go też, że jeśli tego dokona, będzie mógł powrócić na ziemię. Ucieszony król chętnie przystąpił do pracy, wierząc, że pójdzie mu łatwo i szybko. Niestety, gdy wtoczył kamień niemal na szczyt, ten wyślizgnął mu się z rąk i spadł na samo dno. Sytuacja powtarzała się za każdym razem, a powierzone mu zadanie nie miało końca.
Wyjaśnienie:
