Odpowiedź:
Miłość Stanisława Wokulskiego do Izabeli jest miłością nieszczęśliwą, od początku skazaną na niepowodzenie. Powodem tego jest m.in. różny sposób postrzegania tego uczucia przez obu bohaterów. Wokulski, pod wpływem literatury romantycznej, wykształcił w sobie idealistyczny stosunek do kobiet. Mężczyzna żyje więc bardziej marzeniami niż rzeczywistością. Obiekt swoich uczuć traktuje jak boginię, jak ołtarz, który powstał jedynie po to, by być przez niego czczony. Nie był on jednak jej jedynym wielbicielem. Panna Łęcka, świadoma swojej urody, była od zawsze przyzwyczajona do przyjmowania hołdów ze strony mężczyzn. Dlatego nie dostrzegała uczuć Wokulskiego, początkowo widziała w nim tylko pokornego sługę. Miłość była dla niej tak naprawdę pojęciem abstrakcyjnym. Czytała o tym uczuciu we francuskich romansach, ale sama nigdy go nie doświadczyła. Małżeństwo traktowała głównie jako umowę biznesową, nie jak wieczne przymierze dusz.
