Odpowiedź :
12 maja 2008 roku, w wieku 98 lat, zmarła Irena Sendlerowa PS. „Jolanta”. Urodzona 15 lutego 1910 roku w Otwocku. Podczas studiów na Uniwersytecie Warszawskim zdecydowanie przeciwstawiała się antysemickim postawom wśród polskich studentów. W latach 30. pracowała w instytucjach opieki społecznej niosąc pomoc warszawskiej biedocie. Podczas II wojny światowej, wykorzystując struktury Wydziału Opieki Społecznej Zarządu Miasta Warszawy, organizowała pomoc dla ludności żydowskiej. Współpracowała także z Żydowską Samopomocą Społeczną.
Gdy 27 września 1942 roku, z inicjatywy Polskiego Rządu na Uchodźstwie, utworzono w Warszawie Tymczasowy Komitet Pomocy Żydom im. Konrada Żegoty (4 grudnia zmieniono nazwę na: Rada Pomocy Żydom „Żegota”; w jej skład weszli przedstawiciele polskich i żydowskich organizacji politycznych), Irena Sendlerowa objęła kierownictwo nad Referatem Dziecięcym. Razem ze swoimi współpracownikami z „Żegoty” uratowała ponad 2.500 żydowskich dzieci organizując ich wyjście z getta warszawskiego, zapewniając „aryjskie” dokumenty i oddając pod opiekę chrześcijańskich rodzin, domów dziecka lub prowadzonych przez zakony przytułków. Każdego dnia ryzykowała życiem własnym i swoich najbliższych. Działała także w polskim ruchu oporu. W roku 1943 została aresztowana i torturowana przez gestapo, a następnie skazana na śmierć. Uratowana przez polskie podziemie, wzięła udział w Powstaniu Warszawskim jako sanitariuszka. Po wojnie pomagała tworzyć domy dziecka i domy opieki dla osób starszych.
W 1965 roku odznaczona przez Instytut Yad Vashem medalem „Sprawiedliwej Wśród Narodów Świata”, a 1991 wyróżniona honorowym obywatelstwem Państwa Izrael. W roku 2003 uhonorowana najwyższym odznaczeniem – Orderem Orła Białego oraz Nagrodą im. Jana Karskiego „Za Odwagę i Serce”. Dwukrotnie nominowana do Pokojowej Nagrody Nobla. W 2007 roku Senat Rzeczypospolitej Polskiej w specjalnej uchwale oddał cześć Irenie Sendlerowej i Rady Pomocy Żydom. W tym samym roku została ona odznaczona Orderem Uśmiechu – najważniejszym medalem przyznawanym przez dzieci z całego świata. Michael Schudrich, Naczelny Rabin Polski powiedział o niej: „Nie tylko ratowała żydowskie dzieci, a także uratowała dusze Europy”. Była jedną z największych Polek XX wieku, człowiekiem o wielkim sercu, wzorem cnot obywatelskich.
Gdy 27 września 1942 roku, z inicjatywy Polskiego Rządu na Uchodźstwie, utworzono w Warszawie Tymczasowy Komitet Pomocy Żydom im. Konrada Żegoty (4 grudnia zmieniono nazwę na: Rada Pomocy Żydom „Żegota”; w jej skład weszli przedstawiciele polskich i żydowskich organizacji politycznych), Irena Sendlerowa objęła kierownictwo nad Referatem Dziecięcym. Razem ze swoimi współpracownikami z „Żegoty” uratowała ponad 2.500 żydowskich dzieci organizując ich wyjście z getta warszawskiego, zapewniając „aryjskie” dokumenty i oddając pod opiekę chrześcijańskich rodzin, domów dziecka lub prowadzonych przez zakony przytułków. Każdego dnia ryzykowała życiem własnym i swoich najbliższych. Działała także w polskim ruchu oporu. W roku 1943 została aresztowana i torturowana przez gestapo, a następnie skazana na śmierć. Uratowana przez polskie podziemie, wzięła udział w Powstaniu Warszawskim jako sanitariuszka. Po wojnie pomagała tworzyć domy dziecka i domy opieki dla osób starszych.
W 1965 roku odznaczona przez Instytut Yad Vashem medalem „Sprawiedliwej Wśród Narodów Świata”, a 1991 wyróżniona honorowym obywatelstwem Państwa Izrael. W roku 2003 uhonorowana najwyższym odznaczeniem – Orderem Orła Białego oraz Nagrodą im. Jana Karskiego „Za Odwagę i Serce”. Dwukrotnie nominowana do Pokojowej Nagrody Nobla. W 2007 roku Senat Rzeczypospolitej Polskiej w specjalnej uchwale oddał cześć Irenie Sendlerowej i Rady Pomocy Żydom. W tym samym roku została ona odznaczona Orderem Uśmiechu – najważniejszym medalem przyznawanym przez dzieci z całego świata. Michael Schudrich, Naczelny Rabin Polski powiedział o niej: „Nie tylko ratowała żydowskie dzieci, a także uratowała dusze Europy”. Była jedną z największych Polek XX wieku, człowiekiem o wielkim sercu, wzorem cnot obywatelskich.