Roztworem nazywamy mieszaninę jednorodną, w której cząsteczki substancji rozpuszczalnej rozpuściły się w rozpuszczalniku.
Roztwory możemy dzielić ze względu na zawartość substancji rozpuszczonej:
roztwór nienasycony - można w nim rozpuścić jeszcze więcej substancji
roztwór nasycony - nie można rozpuścić w nim więcej substancji, ale również nie wytrąca się z niego osad; występuje w nim równowaga dynamiczna, co oznacza, że szybkość rozpuszczania i strącania jest jednakowa; stężenie roztworu nasyconego nazywamy rozpuszczalnością danej substancji
roztwór przesycony - ma stężenie większe, niż roztwór nasycony; jest dynamicznie niestabilny, co oznacza, że zaburzenie struktury może spowodować krystalizację nadmiaru substancji rozpuszczonej; przykładem takiego roztworu jest miód, którego okres krystalizacji może trwać nawet kilka lat
Roztwory możemy dzielić również ze względu na wielkość cząsteczek substancji rozpuszczonej.
roztwór właściwy - idealnie jednorodny, co oznacza, że dla większych objętości będzie występował taki sam skład ilościowy; np. powietrze, woda źródlana, stopy metali
roztwór koloidalny - mieszanina niejednorodna, zazwyczaj dwufazowa; cząsteczki jednej substancji są rozproszone w drugiej, ale są na tyle małe, że można pomylić koloid z roztworem właściwym; np. mleko, dym, mgła
zawiesina - mieszanina niejednorodna, zazwyczaj dwufazowa; ma większe cząsteczki substancji (>100nm) rozproszonej niż w koloidzie; rozproszone cząsteczki mają skłonność do sedymentacji (opadania na dno); np. zupa, błoto, woda z mąką.
