Odpowiedź :
Odpowiedź:
Najsilniejszym państwem, które powstało na gruzach Cesarstwa Rzymskiego było państwo Franków. Jego pierwszym władcą był Chlodwig, który pochodził z dynastii Merowingów. W 496 r. Chlodwig przyjął chrzest i państwo Franków stało się pierwszym chrześcijańskim krajem w średniowiecznej Europie. Za czasów tego władcy spisane i wprowadzone w życie zostało zwyczajowe prawo Franków salickich (tzw. prawo salickie).
REKLAMA
W państwie tym rządy sprawowała najpierw dynastia Merowingów. Za jej czasów ukształtował się najważniejszy urząd dworski w państwie - stanowisko majordoma. Był to zarządca majątku królewskiego, pełniący niejako funkcję premiera w państwie. Pozycję tego urzędu wzmacniał fakt, że godność ta była dziedziczna. Na początku VII w. stanowisko to opanował ród Karolingów (nazwany tak później). Około stulecie później, w pierwszej połowie VIII w. przedstawicielowi tego właśnie rodu Karolowi (dano mu przydomek Młot) udało się odsunąć Merowingów od rządów. Faktyczną władzę w kraju przejęli Karolingowie. Dynastia Karolingów zastąpiła więc dynastię Merowingów. Stało się to faktycznie za panowania Pepina Krótkiego z rodu Karolingów. Władca ten doprowadził również do powstania Państwa Kościelnego (755 r.). Pokonał bowiem Longobardów, a odzyskane od nich ziemie przekazał papieżowi, którym wówczas był Stefan III.
Sukcesorem Pepina Krótkiego został Karol Wielki. Za jego panowania państwo Franków stało się mocarstwem i przeżyło bardzo ważne zmiany wewnętrzne. Karol Wielki dążył do odnowienia uniwersalnego Cesarstwa Rzymskiego, czyli zjednoczenia zachodniej Europy ze wschodnią częścią dawnego Cesarstwa Rzymskiego - Bizancjum. Planował nawet małżeństwo z cesarzową bizantyńską, Ireną. Ubiegł jednak jego zamiary papież Leon III, który nałożył mu niespodziewanie na skronie cesarską koronę. Było to w roku 800.
W monarchii karolińskiej ukształtował się system feudalny. Administracja lokalna opierała się na podziale państwa na hrabstwa, którymi zarządzali hrabiowie. Urzędników tych mianował i odwoływał sam władca. Jako wynagrodzenie za swoją służbę otrzymywali oni od króla beneficja. Należało się im poza tym prawo do jednej trzeciej świadczeń i kar sądowych, jakie pobierał król. Tereny pograniczne (takie okręgi nazywano marchiami) znajdowały się pod władzą margrabiów; mieli oni szersze kompetencje, w tym również wojskowe (np. Marchia Bretońska, Duńska, Friulska, Awarska, Hiszpańska). Wojsko fankijskie opierało się na chłopach. Ci, którzy posiadali od 4 do 5 łanów ziemi mieli obowiązek służyć w armii, która składała się głównie z chłopskiej piechoty (był to cenzus majątkowy).. Najubożsi musieli składać się na zakup wyposażenia dla jednego żołnierza. Kiedy jednak dochodziło do wojny mobilizowano wszystkich zdolnych do noszenia broni.
Siedzibą Karola Wielkiego był Akwizgran. Jego rządy to okres rozwoju kultury i rozkwitu sztuki. U źródeł tego ożywienia kulturalnego tkwił napływ wykształconego duchowieństwa do Cesarstwa karolińskiego. Jednym z najważniejszych osiągnięć tego odrodzenia kultury było powstanie nowego pisma - minuskuły karolińskiej, która zastąpiła nieczytelną merowińską kursywę.
Karol Wielki zmarł w 814 r. Tron cesarki odziedziczył po nim najstarszy jego syn - Ludwik Pobożny. Po jego śmierci monarchia karolińska rozpadła się. Podzielili ją w 843 r. między siebie wnukowie Karola Wielkiego