Następstwem dżumy jest straszliwa samotność, z powodu odizolowania od rodzin, a także utratą najbliższych.
Np. samotność dotknęła Ramberta, młodego dziennikarza z Paryża, który przybył do Oranu na chwilę, w celu napisania artykułu. Gdy miasto zostało zamknięte został w nim przymusowo zatrzymany. Próbował wydostać się z Oranu, by wrócić do żony, za którą tęsknił, bo własne szczęście było dla niego najważniejsze. Mężczyzna długo nie godził się z izolacją, z rozdzieleniem z ukochaną i opuszczeniem rodzinnego Paryża. Początkowo nie czuł solidarności z mieszkańcami Oranu, ale później zaczął czuć, że jest im potrzebny. Przyłączył się do oddziałów sanitarnych i solidaryzował się z chorymi. Po otwarciu bram miasta spotkał się z ukochaną żoną
Samotność dotyka również doktora Rieux, też pozbawionego kontaktu z żoną, która wyjeżdża do sanatorium, a on zostaje sam. Wkrótce traci ukochaną kobietę, a także przyjaciela Tarrou. Doktor przyjmuje swój los ze spokojem, a dotkliwą samotność w pewien sposób zagłusza pracą bez wytchnienia, starając się uratować jak najwięcej istnień ludzkich.
Samotność odczuwał także Grand, od którego odeszła żona, gdyż poświęcał jej za mało czasu. Grand tęskni z nią, gdyż bardzo ją kocha, mimo że kobieta odeszła do innego. Wini się za to, że zbyt rzadko mówił żonie o swoich uczuciach.
