Odpowiedź :
Odpowiedź:
Na wołyńskie ludobójstwo złożył się splot różnorodnych czynników natury historycznej, społecznej, ideologicznej, politycznej, religijnej i psychologicznej. Wszystkie stanowiły okoliczności prowadzące do krwawych wydarzeń 1943 roku.
Polska nie wprowadziła autonomii na terenie Galicji Wschodniej, do czego zobowiązywały ją ustalenia z państwami Ententy. Licząca między 4,5, a 6 milionów ludności mniejszość ukraińska w II RP zaznawała rozmaitych upokorzeń.
Przykładowo – liczba ukraińskich szkół pomiędzy 1924 a 1938 rokiem spadła z 2558 do 461 placówek. Stosowanie przez władze polskie w odpowiedzi na działalność sabotażową ukraińskich nacjonalistów odpowiedzialności zbiorowej (jak podczas pacyfikacji w 1930 roku) czy rozmaite akcje „wzmacniania polskości” (burzenie cerkwi na Chełmszczyźnie w 1938 roku) z pewnością nie sprzyjały lojalności ukraińskiej mniejszości wobec państwa.
Na konflikt narodowe nakładały się różnice społeczne. Ludność ukraińska była na ogół gorzej sytuowana i słabiej wykształcona. Polacy mieli też tendencję pychy i pogardliwego traktowania innych nacji.Taka postawa, wynikająca z buty i poczucia wyższości, budziła w pogardzanych nienawiść do Polaków
Wiele danych wskazuje na to, że przyczyny ludobójstwa na Wołyniu ściśle wiążą się z ideologią ukraińskiego nacjonalizmu integralnego.pracy tej Doncow ugruntował pogląd o „twórczej przemocy”, stanowiącej jeden z niezbędnych elementów nacjonalizmu. Ideolog twierdził też, że liberalna polityka etniczna charakteryzowała „słabe rasy”, a podczas walki o „samoutwierdzenie” nie powinny być zauważane „żadne kaprysy mniejszości narodowych”.Publicystyka Doncowa nie posiadała jednoznacznie antypolskiej wymowy. Próżno w niej szukać również konkretnych planów działania względem wrogich z punktu widzenia ukraińskiego nacjonalizmu narodówNimi byli radykalni działacze młodego pokolenia działający w Krajowej Egzekutywie Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów. Powstała w lutym 1929 roku na skutek połączenia się kilku mniejszych nacjonalistycznych organizacji OUN stawiała sobie za cel zdobycie państwa ukraińskiego szlakiem rewolucji narodowej.
Możliwość realizacji swojego ideału działacze OUN widzieli w upadku porządku wersalskiego na skutek ogólnoeuropejskiego konfliktu zbrojnego. Rewizjonistyczne działania faszystowskich Włoch i nazistowskich Niemiec sprawiły, że perspektywa wojny europejskiej w drugiej połowie lat trzydziestych stała się realna.
większość moskiewsko-polskich, i innych przybłędów miała zostać zlikwidowana już podczas trwania ukraińskiej rewolucji narodowej. Pozostali, którym udałoby się przeżyć, powinni zostać poddani przymusowej deportacji.
1937 roku oddział ukraińskich nacjonalistów zmusił do porzucenia dobytku polskich kolonistów mieszkających nieopodal wsi Dmytrowa. Polacy wyjeżdżali pod groźbą śmierci.
Ukraińcy od początku wojny powtarzali, że Ukraina będzie oczyszczona od wszystkich innych nacji. Że będzie jak łza.
Uruchomiona przez hitlerowców maszyna śmierci pozwalała również jej uczestnikom na przejście swoistego „chrztu bojowego”. Jej uczestnikami byli też Ukraińcy służący w policji pomocniczej. W marcu i kwietniu 1943 roku zdezerterowali oni ze służby, a następnie dołączyli do UPA. W tym czasie banderowcy przeprowadzali już pierwsze „antypolskie akcje”.
Nie morduje nacja, ani religia. Mordować może człowiek i to człowieka należy winić. Należy winić człowieka jako twórcę ideologii, która wyobrażoną „naszą sprawę” postrzegała jako ważniejszą, aniżeli ludzkie życie.
Ideologią tą na pewno nie była ukraińska idea narodowa. Co więcej, sprzeciwiali się jej nawet niektórzy działacze OUN. Ale ideologią tą na pewno był destruktywny odłam ukraińskiego nacjonalizmu, który należy wiązać między innymi z nazwiskami Doncowa, Sciborskiego, Stećki, Kołodzińskiego i Bandery.