„Oda do radości” została napisana przez Fryderyka Schillera w listopadzie 1785 roku, później autor dokonał jeszcze kilku zmian, m.in. usunął ostatnią zwrotkę. Znana dziś wersja jest przeróbką z 1803 roku. Tekst stał się niezwykle popularny za sprawą Ludwiga van Beethovena, który wykorzystał go w finale swojej IX Symfonii. Z tradycją klasycystyczną wiąże tekst sam gatunek ody, utrzymany w konwencji charakterystycznej dla klasycyzmu postanisławowskiego. W obrazowaniu poetyckim wykorzystuje A. Mickiewicz liczne wątki i postaci mitologiczne, np.:
- motyw lotu, nawiązujący do mitu o Ikarze,
- postać Herkulesa, greckiego herosa, obdarzonego niepospolitą siłą, wynagrodzonego przez bogów za swoje czyny nieśmiertelnością („Dzieckiem w kolebce kto łeb urwał Hydrze...”),
- Hebe, bogini młodości,
- laurowy wieniec jako formę najwyższej nagrody
// obym pomogła
