Mieszkam w bloku.Gdy patrzę przez okno widzę drugi blok i drzewa.Nieopodal znajduję się ławeczka , jest koloru brązowego.
Odpowiedź:
Wyjaśnienie:
Zabieram się za lekcje. Siadam przy biurku i spoglądam w okno. Pada śnieg. Świat za oknem staje się piękny, biały, czysty. Nawet ten szary blok który stoi na wprost mojego okna jest teraz zupełnie inny. Jakiś blask bije od niego. Dziś wyjątkowo widok tego bloku nie wprowadza mnie w złość. Zapełniony samochodami parking już nie ma granic. Linie wyznaczające miejsca parkingowe zniknęły. Chciałbym, żeby tak samo jak łatwo zatarły się granice na tym parkingu, zatarły się również granice miedzy ludźmi. Żeby życzliwość między nami krążyła z taką łatwością jak krążą te piękne, duże, białe płatki śniegu. Latarnie wydobywają wszechobecną biel jeszcze bardziej. Jedna, druga, trzecia i na samym końcu czwarta z mrugającym światłem. Tyle ich jest. Nigdy wcześniej ich nie liczyłem. Jest magicznie. Na drzewach zamiast liści też śnieg. Ta mająca tyle lat co ja, wielka topola dziś się nie chwieje, nie ma wiatru. Zazwyczaj stoi pod nią stary samochód sąsiada. Dziś go nie ma. Zostały ślady opon na śniegu. Tylko asfalt, ulica główna niezmiennie czarna. Wszystko rozjeżdżone przez auta, które krążą w jedna i w drugą stronę. Jakoś wyjątkowo wolno się poruszają. Jakby dziś nikt się nie spieszył. Tylko światła zmieniają się w swoim tempie. Czerwone, żółte, zielone – jadą. Duży samochód, autobus i znów duży samochód. Nigdy nie patrzyłem tak wnikliwie w moje okno. Nie myślałem, że mogę w nim tyle wypatrzeć. Ten widok jest naprawdę fajny. Blokowisko, parking i ulice nie są wcale nudne i szare. Trzeba doszukać się w nich piękna.