We fraszce „O żywocie ludzkim“ Jan Kochanowski przedstawia koncepcję człowieka, którego egzystencja jak i wartości ziemskie opierają się na marności, wszystko przemija, a on sam jest jedynie bezwolną marionetką, kukiełką w tetrze jakim jest świat, który po odegraniu roli schodzi ze sceny i umiera: „Wemkną nas w mieszek, jako czynią łądkom.“ (marionetkę po występie chowa się do worka).
Jak pisał Szekspir : „Świat jest teatrem, aktorami ludzie, którzy kolejno wchodzą na sceną i znikają.“ Topos teatrum mundi występuje również w powieści Bolesława Prusa „Lalka". Znamienne są w utworze sceny, podczas których Rzecki ustawia na ladzie sklepowej lalki, porównując je do ludzi. Sceny te mają wymiar filozoficzny, ponieważ odnoszą się do przekonania, że to właśnie ludzie są jak nakręcane marionetki, natomiast ich życie spoczywa w cudzych rękach. Rzecki mówił, żę ludziom „ Zdaje (...)się, że robią, co chcą, a robią tylko, co im każe sprężyna, taka ślepa jak one."
