Odpowiedź:
Początki historii sztuki wiążą się z tzw. starożytnictwem (np. publikacje i artykuły Ambrożego Grabowskiego, poświęcone głównie Krakowowi), pracami inwentaryzatorskimi i gromadzeniem materiałów biograficznych. Jednak te pierwsze dzieła teoretyczne i przewodniki, powstające od XVII wieku nie były jeszcze dziełami historii sztuki. Nowoczesna historia sztuki na ziemiach polskich zaczęła się kształtować około 1870 roku. Nauką uniwersytecką stała się pod koniec XIX wieku - w 1882 na Uniwersytecie Jagiellońskim powstała pierwsza Katedra Historii Sztuki w Polsce (obecnie Instytut Historii Sztuki Uniwersytetu Jagiellońskiego), którą objął Marian Sokołowski. Druga katedra została stworzona na Uniwersytecie Lwowskim.
W 1920 powołano w Krakowie Związek Polskich Historyków Sztuki pod przywództwem Jerzego Mycielskiego, z oddziałami w Warszawie i Lwowie, zaś od lat 30. również w Poznaniu. Ważniejsze zmiany w tym okresie dokonały się na zjeździe w październiku w 1934 roku, gdzie przemianowano związek na Stowarzyszenie Historyków Sztuki i Kultury o celach związanych ściśle z ochroną zabytków i popularyzacją sztuki.
W czasie II wojny światowej działalność związku zeszła do podziemia. Po wojnie główną siedzibę Stowarzyszenia przeniesiono do Warszawy, zaś jego prezesem został prof. Stanisław Lorentz. Działalność członków skupiła się na rewindykacji zagrabionych dzieł sztuki i odbudowie zabytków. Polscy historycy sztuki byli silnie reprezentowani na Kongresie Kultury Polskiej w 1981 roku, na którym środowiska twórcze odrzuciły zależność od polityki kulturalnej PZPR. Kongresowi przewodniczył jeden z bardziej rozpoznawalnych historyków sztuki, prof. Jan Białostocki. Z końcem lat 80., w wyniku transformacji ustrojowej, Stowarzyszenie Historyków Sztuki uległo większej decentralizacji, co zwiększyło znaczenie lokalnych oddziałów.
