niezadowalające/niewystarczające efekty oddziaływań psychoterapeutycznych (np. w zależności od obranych celów terapeutycznych lub etapów terapii: niemożność utrzymania abstynencji, niemożność ograniczenia ilości wypijanego alkoholu lub redukcji dni kiedy alkohol jest wypijany, niemożność ustrzeżenia się przed „wpadkami alkoholowymi”),
potrzeba zwiększenia skuteczności oddziaływań psychoterapeutycznych,
współwystępowanie zaburzeń lub chorób psychicznych, takich jak: depresja nawracająca, choroba afektywna dwubiegunowa, schizofrenia,
dobre efekty stosowania preparatów farmakologicznych w przeszłości,
ogólny stan zdrowia pacjenta, który jest wskazaniem do jak najszybszej i możliwie największej redukcji ilości wypijanego alkoholu lub redukcji ryzyka przerwania abstynencji,
choroby (np. psychiatryczne lub neurologiczne, inne) z powodu których pacjent czasowo lub stale nie jest zdolny do uczestniczenia w psychoterapii.
Alkoholizm to choroba, zaburzenie, które polega na braku kontroli nad ilością spożywanego alkoholu i uzależnieniem od niego. Definicja dość prosta, jednak nie zawsze tak oczywiste jest samo schorzenie. Choroba ta wyniszcza nie tylko organizm chorego, ale także jego relacje z bliskimi i życie zawodowe. Leczenie alkoholizmu to proces długotrwały, wieloetapowy, na który składa się połączenie psychoterapii i leczenia farmakologicznego. Najważniejsze jest jednak podejście samego pacjenta, bo to od jego silnej woli zależy powodzenie terapii.
