Odpowiedź:
Cierpienie według słownika języka polskiego jest to odczuwanie bólu fizycznego, lub co ważne również i psychicznego. Motyw cierpienia pojawia się w literaturze bardzo często. Na podstawie „Dżumy” Alberta Camusa oraz „Ludzi bezdomnych” Stefana Żeromskiego postaram się omówić postawy oraz motywy postępowania wobec cierpienia ich bohaterów.
„Dżuma” Alberta Camusa została napisana w roku 1947. Jest to powieść-parabola. Interpretując dzieło jako obraz życia ludzkiego można stwierdzić, że jest on tragiczny, przerażający, polegający na nieustannym cierpieniu.
Powieść ukazuje nam miasto ogarnięte w chorobie. Bohaterowie zajmują różne postawy wobec choroby, wobec dżumy.
Przykładem bohatera powiązanego z cierpieniem może być Ojciec Peneloux z „Dżumy”. Do choroby, która nawiedziła miasto podchodzi religijnie, organizuje tydzień modlitw. Samą chorobę uważa jako karę za grzechy mieszkańców. Podczas wygłaszanego kazania nawołuje on aby odwrócić się od grzechu, ponieważ to przez nie są tak nękani, karani tą chorobą. Ojciec uważa, że cierpienie jakie spotkało mieszkańców Oranu jest zasłużone. Każe mieszkańcom miasta paść w ramach pokuty. Ojciec Peneloux był bardzo zaangażowany w walkę z chorobą, jednak i jego ona dotknęła w efekcie czego zmarł.
Kolejnym przykładem może być pracujący jako lekarz miejski w „Dżumie” Alberta Camusa doktor Rieux. Doktor uważa, że choroba jaka ogarnęła miasto nie usprawiedliwia go przed rezygnacją z pracy. Mimo, śmierci osób doktor musi wykonywać swoją powinność. Jego zadanie można porównać do syzyfowej pracy, która za każdym razem kończy się porażką. Doktor jest osobą, która jest w bezpośrednim kontakcie ze skutkami dżumy. Spotyka on codziennie ludzi chorych, cierpiących, ludzi którzy przeżywają tragedię. Mimo tego nie poddaje się, codziennie zmaga się z dżumą wkładając w to niesamowity wysiłek, poświęcając siebie. Rieux ostrzega również aby nie zlekceważyć choroby. Wie on jaka groźna jest nieznana jeszcze choroba. Prosi kolegów o stan pogotowia, osobiście tworzy szpital pomocniczy, aby gdy zajdzie taka potrzeba móc pomieścić jak najwięcej pacjentów. Doktor przyjmuje postawę wobec choroby zgodną z jego zawodem.
„Ludzie bezdomni” Stefana Żeromskiego jest powieścią uznawaną na najważniejsze wydarzenie przełomu lat XIX i XX. Powieść uświadomiła jak wielka jest obojętność wobec spraw ludzi biednych.
Bohater „Ludzi bezdomnych” jest Tomasz Judym, który również był związany z cierpieniem. Był on doktorem, pomagał ludziom samotnie, próbował poprawić warunki panujące w mieście oraz warunki najniższych warstw społecznych. Nie był on obojętny na cierpienie, twierdził, że jako lekarz jest odpowiedzialny za los ludzi. Bohater nie miał również łatwego życia. Napotykał same problemy. Osobiście postanowił zrezygnować ze szczęścia argumentując swoją decyzję, że do czasu aż dookoła niego jest tyle nędzy, on sam nie ma prawa być szczęśliwym. Jego cel działań miał charakter pozytywistyczny, doktor postanowił bezinteresownie poświęcić się pracy społecznej by wyprowadzić innych z nędzy w jakiej się znaleźli.
Jak widać na powyższych przykładach podejście ludzi wobec cierpienia różne, jednak są podobieństwa. Wszyscy przytoczeni bohaterowie mieli na celu pomoc innym, nie byli wobec cierpienia obojętni.
