Odpowiedź :
Odpowiedź:
Bilbo Bagins, główny bohater powieści Johna Tolkiena zatytułowanej "Hobbit, czyli tam i z powrotem", należał do wielce zacnego plemienia hobbitów. Zdania co do jego osoby są skrajnie podzielone. Część tych, która go znała, uważała, że był czło…, przepraszam, hobbit jak każdy inny, druga zaś część, że wręcz przeciwnie. Jak było naprawdę, to rzecz, która niniejsza praca powinna wyjaśnić zupełnie i przekonująco.
REKLAMA
Bilbo tak, jak każdy przyzwoity hobbit był poczciwcem i nie wiedział co, to upór czy też zaciętość w jakiejś sprawie. Tak przynajmniej rzeczy miały się do czasu pewnej dyskusji, która rozegrała się w jego luksusowej norce. Brali w niej udział Gandalf oraz grupa jego znajomych krasnoludów, Bilbo zaś nie brał, gdyż poruszano jakieś zgoła abstrakcyjne i niegodne umysłu uczciwego hobbita zagadnienia. Ponieważ jednak nasz bohater był gospodarzem, a rzecz ta, bądź co bądź, zobowiązuje, to udawał, że się uważnie przysłuchuje i ma własne zdanie na ten temat, ale z jakichś nieznanych bliżej ogółowi powodów nie wyjawia go. W końcu rozmowa zeszła na jego temat. Krasnoludy zaczęły powątpiewać, czy rzeczywiście z niego taki dobry włamywacz, jak to przedstawił Gandalf (Bilbo miał się z nimi udać na daleko wyprawę, co już samo w sobie było rzeczą niespotykaną wśród tego niezwykle lubiącego pielesze domowe plemienia). W naszego małego bohatera jakby piorun trafił. "Co? Że niby ja nie potrafię?" - zakrzyknął niemalże. Dobrze, że nie było na miejscu jakiegoś pilnie strzeżonego skarbca, bo by został on bez wątpienia okradziony raz - dwa. I tak się w sobie zawziął, tak uparł, że już nic i nikt nie mogło go odwieść od pomysłu wyruszenia na daleką wyprawę.
Bilbo był także osoba niezwykle odważną. Cecha owa do pewnego stopnia nie mieściła się w kanonie charakterologicznym zwykłego, przeciętnego, hobbita, gdyż ci od dawna prowadząc już osiadły tryb życia, nie musieli mierzyć się z jakimiś wielkimi niebezpieczeństwami. Ot, czasami jastrząb krążył nad ich domostwami i porywał młode kurczaki, ale przepędzenie go nie należało do rzecz zbyt trudnych i wymagających jakiejś wielkiej brawury. Bilbo natomiast w podróży, którą odbył, nie raz, i nie dwa, udowodnił, że ma niezwykle mężne serce. Jak choćby w przeprawie z Golumem… Potwór ten mieszkający w najgłębszych i najciemniejszych pieczarach wyzwał naszego małego bohatera na pojedynek, który polegał na opowiadaniu zagadek. Bilbo się zgodził i w ogóle nie przejmując się tym, że Golum nie jest kimś, komu by można zbytnio zaufać, a więc że należy się raczej spodziewać z jego strony zdradzieckiego ciosu w każdej chwili niż dotrzymania obietnicy, grał w najlepsze z wielkim zapałem. Jednakże odwaga nie oznacza głupoty, przynajmniej u Bilba. Wyczekawszy odpowiedniego momentu nasz bohater dał nogi i tyle go widzieli w tym niezbyt, co tu dużo mówić, miejscu, jakim było siedliszcze Goluma.
Inną jego nie aż tak typową cechą, którą posiadał, była intuicja. Czasami nim pomyślał, już coś robił, chociaż na pierwszy rzut oka wydawało się to zupełnie bezsensowne. Dzięki temu, że miał "nosa" do, jakby tu powiedzieć,… ukrytych niebezpieczeństw czyhających w rzeczywistości, uratował drużynę z wielu opresji. Któregoś dnia podróży - podczas przeprawy przez Góry Mgliste - nasi bohaterowie znaleźli grotę, której postanowili się przespać. Wszystko wydawało się w jak najlepszym porządku, zatem szybko ukoił ich sen. Ale w pewnym momencie Bilbo wiedziony jakimś niejasnym przeczuciem obudził się. Do jaskini przez otwór w ścianie wdzierały się gobliny. Krzyk naszego bohatera co prawda nie sprawił, iż on i krasnoludy nie dostali się do niewoli, ale to dzięki niemu Gandalf pozostał wolnym i później ich wszystkich uratował.
Jak sądzę wszystkie powyżej przytoczone fakty, nie mogą budzić żadnych wątpliwości, iż Bilbo Baggins był nietuzinkowym i niezwykłym hobbitem, o którym będą pamiętać kolejnpolski/lektury/207-bilbo-bagins-historia-zwyklego-czy-niezwyklego-hobbita
Wyjaśnienie: