Człowiek może bać się, odczuwać lęk lub być sparaliżowany strachem. Boimy się ciemności, skoku do wody, przykrej rozmowy z rodzicem. Odczuwamy lęk przed chorobą, rozstaniem z bliską osobą, przed porażką. Myśl o uczestniczeniu w wypadku, krzywdzie, która mogłaby się wydarzyć najbliższej nam osobie czy śmierci wywołuje w nas paraliżujący lęk, potworny strach. Ale najbardziej boimy się tego, czego nie można nazwać, bo nie można się przed tym zabezpieczyć, uchronić. Dlatego boimy się tego, co jest powodem cierpienia, ale najbardziej tego, co jest nam obce.
Śmierć jest najbardziej obca. Boimy się śmierci, bo jest ona końcem dobrze nam znanego ziemskiego życia. Umierają wszyscy, ale śmierć każdego człowieka jest tylko jego jednorazowym doświadczeniem. Ponadto nikt nie wie, co czeka nas po śmierci, możemy tylko wierzyć w jakąś inną formę życia. I to jest właśnie sposób w jaki wiara pomaga w przeżywaniu cierpienia.
