Odpowiedź :
Konkretna data urodzin bez wątpienia tego najwspanialszego i najwybitniejszego polskiego pianisty nie jest znana. Przyjmuje się, że Fryderyk Chopin urodził się 1 marca, bądź 22 lutego 1810r. Był synem Mikołaja Chopina i Justyny z Krzyżanowskich. Już w wieku 6 lat młody Fryderyk zasiadł po raz pierwszy przy fortepianie.
Miał niezwykły talent. Już rok później, mając zaledwie 7 lat zaczął komponować pierwsze utwory. Najprawdopodobniej 24 lutego 1818r. dał swój pierwszy publiczny koncert, zorganizowany przez Towarzystwo Dobroczynności.
W latach 1826-1829 uczęszczał na studia kompozytorskie. Jak wiadomo, Fryderyk Chopin nie tworzył swych największych dzieł w Polsce. W roku 1830 wyjechał on do Francji, do Paryża, gdzie zamieszkał. Należał do najbardziej znanych Polaków w XIX-wiecznym Paryżu, do czego przyczyniły się - oprócz muzyki - także doskonałe maniery i urok osobisty kompozytora. Sporo podróżował dając koncerty w wielu europejskich państwach. Przyjaźnił się z innymi wybitnymi Polakami (m.in. z Adamem Mickiewiczem i Kamilem Cyprianem Norwidem).
Chociaż w jego życiu znaczącą rolę odegrały dwie kobiety – Konstancja Gładkowska i Maria Wodzińska – dopiero poznawszy George Sand (francuska pisarka; nosiła męski pseudonim i paliła fajkę), Fryderyk zaangażował się w wieloletni związek, sprzyjający jego dojrzałej twórczości.
Artysta mimo wielkiej sławy umiera jako młody mężczyzna w roku 1849 w Paryżu. Pozostawił po sobie dwa koncerty fortepianowe (e-moll i f-moll), trzy sonaty, kilkadziesiąt mazurków, 17 polonezów, liczne nokturny, scherza, wariacje, preludia oraz inne krótsze utwory.
Wiele pamiątek związanych z Chopinem znajduje się w małej, górskiej miejscowości Valdemossie, gdzie Chopin wraz z George Sand przebywali podczas rozwijającej się choroby Fryderyka. Niestety ich „wczasy” w śródziemnomorskim klimacie nie wyszły na dobre, gdyż tylko pogorszyły stan zdrowia Polaka.
Oprócz tych pamiątek w Valdemossie znajduje się także oryginalne pianino Chopina, które Fryderyk sprowadzał dla siebie z Francji.
TWÓRCZOSC
Chociaż Chopin ograniczył się niemal wyłącznie do twórczości na fortepian, uderzająco odrębny styl Chopina, rozpoznawalny już po kilku akordach, jest wewnętrznie bogaty i zróżnicowany. Rozwinął się z wirtuozowskiego stylu brillant. Dość powierzchowny w swoim pierwotnym modelu styl brillant przybrał pod palcami młodego Chopina postać wyjątkowo szlachetną i uduchowioną, czego przykładem są dwa Koncerty fortepianowe (f-moll i e-moll) oraz Wielki Polonez Es-dur. Forma obu koncertów zachowuje cechy typowe dla swych wzorów: wysunięcie na plan pierwszy partii fortepianu i redukcja orkiestry do roli skromnego akompaniamentu lub przerywników. Już w tych wczesnych utworach ujawnił się subtelny liryzm Chopina i niezrównana śpiewność jego melodii.
Dojrzała twórczość Chopina kształtuje się mniej więcej od roku 1831 - od Etiud op. 10; odznacza się ona silną ekspresją dramatyczną, śmiałością wyobraźni i budowaniem nowych form romantycznych. Wirtuozowska błyskotliwość przerodziła się w nową, odkrywczą technikę pianistyczną, precyzyjnie uformowaną, służącą zarówno nowoczesnej kolorystyce instrumentalnej, jak i celom ekspresyjnym. Chopin uczynił z fortepianu instrument o nieprzeczuwanej dotąd skali brzmienia i wyrazu, ukazał nowe możliwości techniczne i dźwiękowe fortepianu. Jednak nad techniką i efektownym blaskiem w jego muzyce dominuje głębia uczuć i bogata, niezwykle subtelna i wyrafinowana treść melodyczno - harmoniczna.
Chopin jest wielkim mistrzem melodii, zarówno w jej prostej, bardzo śpiewnej postaci, jak i w bardziej skomplikowanych, ornamentalnych i figuracyjnych liniach. Ale jest też jednym z najsubtelniejszych i najbardziej nowatorskich mistrzów harmonii. Znacznie rozluźnił klasyczne zasady tonalne, rozwinął nowe sposoby łączenia akordów, stosował śmiałe modulacje, szybkie, zaskakujące zmiany tonacji, wprowadzał nowe skale, m. in. pochodzenia ludowego, w nowy sposób wykorzystywał dysonanse. Chopin w niespotykanym przedtem stopniu wydobył również z harmonii cechy kolorystyczne. Traktując dysonanse i połączenia akordów nie tylko w sposób tonalny (napięciowy), ale także czysto brzmieniowy, stał się inspiracją dla impresjonizmu Debussy'ego i nowoczesnego pojmowania harmoniki w XX wieku.
Ważnym składnikiem odrębności muzyki Chopina są jej cechy narodowe, ujawnione przede wszystkim w mazurkach i polonezach, ale także w dziełach z orkiestrą, łącznie z oboma Koncertami oraz w wielu innych utworach. To polskie oblicze twórczości Chopina stało się wzorem dla kompozytorów z innych krajów, chcących w swej muzyce uwydatnić styl narodowy, między innymi przez sięganie do rodzimego folkloru. Wynikiem tej tendencji było wyodrębnienie się w muzyce europejskiej drugiej połowy XIX i początku XX wieku tzw. "szkół narodowych".
Do najpopularniejszych, ulubionych przez szeroką publiczność utworów Chopina należą jego walce, oparte na prostych melodiach i formach. Wśród 18 walców wydzielić można typ kompozycji szybkiej, wirtuozowskiej ("Grande valse brillante") i typ walca lirycznego, melancholijnego, o wolniejszym tempie. W tej drugiej grupie wyróżnia się wyszukaną melodią i harmonią oraz osobistą ekspresją Walc cis-moll op. 64.
W ostatnich latach życia Chopina (już po roku 1840), można wyodrębnić tzw. późny styl. Kompozytor odchodzi w tym czasie od mocnych efektów i gwałtownej, bezpośredniej wypowiedzi emocjonalnej na rzecz większego skupienia, powściągliwości zewnętrznego gestu, ekspresji głębokiej, o cechach refleksyjnych, intelektualnych. Równocześnie jego język dźwiękowy staje się jeszcze bardziej niż dotąd wyrafinowany, odległy od tradycyjnych wzorów.
MOJE ZDANIE
Fryderyk Chopin jest inspiracją także i dla mnie. Czasem podczas nauki włączam sobie jakiś mazurek, bądź poloneza w jego wykonaniu z dwóch powodów. Po pierwsze: lubię od czasu do czasu posłuchać tego wybitnego polskiego kompozytora. Po drugie: muzyka klasyczna umila i ułatwia naukę.
Także jego muzyka inspiruje mnie do zajrzenia czasem w nutki i próby zagrania jakiegoś klasycznego utworu na gitarze. Niestety nie zawsze wychodzi to z powodzeniem, ale zawsze warto spróbować.
(to ostatnie to moje osobiste refleksje:P bo była to praca na WOK. Jeśli nie grasz na gitarze, to wykreśl końcówkę:P )
Pozdrawiam,
matteushq;)
Miał niezwykły talent. Już rok później, mając zaledwie 7 lat zaczął komponować pierwsze utwory. Najprawdopodobniej 24 lutego 1818r. dał swój pierwszy publiczny koncert, zorganizowany przez Towarzystwo Dobroczynności.
W latach 1826-1829 uczęszczał na studia kompozytorskie. Jak wiadomo, Fryderyk Chopin nie tworzył swych największych dzieł w Polsce. W roku 1830 wyjechał on do Francji, do Paryża, gdzie zamieszkał. Należał do najbardziej znanych Polaków w XIX-wiecznym Paryżu, do czego przyczyniły się - oprócz muzyki - także doskonałe maniery i urok osobisty kompozytora. Sporo podróżował dając koncerty w wielu europejskich państwach. Przyjaźnił się z innymi wybitnymi Polakami (m.in. z Adamem Mickiewiczem i Kamilem Cyprianem Norwidem).
Chociaż w jego życiu znaczącą rolę odegrały dwie kobiety – Konstancja Gładkowska i Maria Wodzińska – dopiero poznawszy George Sand (francuska pisarka; nosiła męski pseudonim i paliła fajkę), Fryderyk zaangażował się w wieloletni związek, sprzyjający jego dojrzałej twórczości.
Artysta mimo wielkiej sławy umiera jako młody mężczyzna w roku 1849 w Paryżu. Pozostawił po sobie dwa koncerty fortepianowe (e-moll i f-moll), trzy sonaty, kilkadziesiąt mazurków, 17 polonezów, liczne nokturny, scherza, wariacje, preludia oraz inne krótsze utwory.
Wiele pamiątek związanych z Chopinem znajduje się w małej, górskiej miejscowości Valdemossie, gdzie Chopin wraz z George Sand przebywali podczas rozwijającej się choroby Fryderyka. Niestety ich „wczasy” w śródziemnomorskim klimacie nie wyszły na dobre, gdyż tylko pogorszyły stan zdrowia Polaka.
Oprócz tych pamiątek w Valdemossie znajduje się także oryginalne pianino Chopina, które Fryderyk sprowadzał dla siebie z Francji.
TWÓRCZOSC
Chociaż Chopin ograniczył się niemal wyłącznie do twórczości na fortepian, uderzająco odrębny styl Chopina, rozpoznawalny już po kilku akordach, jest wewnętrznie bogaty i zróżnicowany. Rozwinął się z wirtuozowskiego stylu brillant. Dość powierzchowny w swoim pierwotnym modelu styl brillant przybrał pod palcami młodego Chopina postać wyjątkowo szlachetną i uduchowioną, czego przykładem są dwa Koncerty fortepianowe (f-moll i e-moll) oraz Wielki Polonez Es-dur. Forma obu koncertów zachowuje cechy typowe dla swych wzorów: wysunięcie na plan pierwszy partii fortepianu i redukcja orkiestry do roli skromnego akompaniamentu lub przerywników. Już w tych wczesnych utworach ujawnił się subtelny liryzm Chopina i niezrównana śpiewność jego melodii.
Dojrzała twórczość Chopina kształtuje się mniej więcej od roku 1831 - od Etiud op. 10; odznacza się ona silną ekspresją dramatyczną, śmiałością wyobraźni i budowaniem nowych form romantycznych. Wirtuozowska błyskotliwość przerodziła się w nową, odkrywczą technikę pianistyczną, precyzyjnie uformowaną, służącą zarówno nowoczesnej kolorystyce instrumentalnej, jak i celom ekspresyjnym. Chopin uczynił z fortepianu instrument o nieprzeczuwanej dotąd skali brzmienia i wyrazu, ukazał nowe możliwości techniczne i dźwiękowe fortepianu. Jednak nad techniką i efektownym blaskiem w jego muzyce dominuje głębia uczuć i bogata, niezwykle subtelna i wyrafinowana treść melodyczno - harmoniczna.
Chopin jest wielkim mistrzem melodii, zarówno w jej prostej, bardzo śpiewnej postaci, jak i w bardziej skomplikowanych, ornamentalnych i figuracyjnych liniach. Ale jest też jednym z najsubtelniejszych i najbardziej nowatorskich mistrzów harmonii. Znacznie rozluźnił klasyczne zasady tonalne, rozwinął nowe sposoby łączenia akordów, stosował śmiałe modulacje, szybkie, zaskakujące zmiany tonacji, wprowadzał nowe skale, m. in. pochodzenia ludowego, w nowy sposób wykorzystywał dysonanse. Chopin w niespotykanym przedtem stopniu wydobył również z harmonii cechy kolorystyczne. Traktując dysonanse i połączenia akordów nie tylko w sposób tonalny (napięciowy), ale także czysto brzmieniowy, stał się inspiracją dla impresjonizmu Debussy'ego i nowoczesnego pojmowania harmoniki w XX wieku.
Ważnym składnikiem odrębności muzyki Chopina są jej cechy narodowe, ujawnione przede wszystkim w mazurkach i polonezach, ale także w dziełach z orkiestrą, łącznie z oboma Koncertami oraz w wielu innych utworach. To polskie oblicze twórczości Chopina stało się wzorem dla kompozytorów z innych krajów, chcących w swej muzyce uwydatnić styl narodowy, między innymi przez sięganie do rodzimego folkloru. Wynikiem tej tendencji było wyodrębnienie się w muzyce europejskiej drugiej połowy XIX i początku XX wieku tzw. "szkół narodowych".
Do najpopularniejszych, ulubionych przez szeroką publiczność utworów Chopina należą jego walce, oparte na prostych melodiach i formach. Wśród 18 walców wydzielić można typ kompozycji szybkiej, wirtuozowskiej ("Grande valse brillante") i typ walca lirycznego, melancholijnego, o wolniejszym tempie. W tej drugiej grupie wyróżnia się wyszukaną melodią i harmonią oraz osobistą ekspresją Walc cis-moll op. 64.
W ostatnich latach życia Chopina (już po roku 1840), można wyodrębnić tzw. późny styl. Kompozytor odchodzi w tym czasie od mocnych efektów i gwałtownej, bezpośredniej wypowiedzi emocjonalnej na rzecz większego skupienia, powściągliwości zewnętrznego gestu, ekspresji głębokiej, o cechach refleksyjnych, intelektualnych. Równocześnie jego język dźwiękowy staje się jeszcze bardziej niż dotąd wyrafinowany, odległy od tradycyjnych wzorów.
MOJE ZDANIE
Fryderyk Chopin jest inspiracją także i dla mnie. Czasem podczas nauki włączam sobie jakiś mazurek, bądź poloneza w jego wykonaniu z dwóch powodów. Po pierwsze: lubię od czasu do czasu posłuchać tego wybitnego polskiego kompozytora. Po drugie: muzyka klasyczna umila i ułatwia naukę.
Także jego muzyka inspiruje mnie do zajrzenia czasem w nutki i próby zagrania jakiegoś klasycznego utworu na gitarze. Niestety nie zawsze wychodzi to z powodzeniem, ale zawsze warto spróbować.
(to ostatnie to moje osobiste refleksje:P bo była to praca na WOK. Jeśli nie grasz na gitarze, to wykreśl końcówkę:P )
Pozdrawiam,
matteushq;)