Egipcjanie uważali, że życie na Ziemi to jedynie etap egzystencji, której pozostała część rozpoczyna się po śmierci i przejściu do świata zmarłych. Śmierć pojmowali jako oddzielenie się duszy od ciała. Dusza mogła przebywać w zaświatach samoistnie, jednak jej schronieniem był zwłoki, mające w przyszłości umożliwić powrót do świata żywych. Dlatego tak ważne było zachowanie ciała w nienaruszalnym stanie. Stąd ciała elit społecznych i faraonów poddawano procesowi mumifikacji. Ubogich natomiast chowano w pustynnym piasku co zapobiegało rozkładowi zwłok. Po pochówku dusza zmarłego rozpoczynała wędrówkę do świata zmarłych. Musiała stawić się na "sądzie ostatecznym", który sprawował 40 bogów pod przewodnictwem Ozyrysa - boga umarłych. Duch opowiadał o dotychczasowym życiu zmarłego. Potem Anubis kładł na jednej szali wagi serca zmarłego a na drugiej pióro (symbol bogini prawdy - Maat). Jeżeli waga pozostała w równowadze to zmarły wiódł odtąd szczęśliwy żywot w zaświatach. Natomiast jeśli wynik był negatywny to zmarłego czekały kary, zależne od występków zmarłego.
