Pierwsze urządzenia kanalizacyjne zbudowano już w czasach starożytnych. W Babilonie istniał duży kanał ściekowy. W Niniwie w VII w. p.n.e. główny kanał o sklepieniu z cegieł odprowadzał ścieki do rzeki i miał boczne kanały z włazami. Najbardziej rozbudowana kanalizacja występowała w Grecji i Rzymie. Główny kolektor Aten (Cloca Maxima) o wymiarach 3,20 x 4,00 m wybudowany w VI w p.n.e. został wykonany w całości z kamienia (i funkcjonuje do dziś).
W Rosji pierwsze urządzenia kanalizacyjne pojawiły się w XII wieku w Nowogrodzie. W Moskwie pierwszy kanał ściekowy wybudowano w 1367 r.; odprowadzał on ścieki Kremla do rzeki Moskwy. Budowę sieci kanalizacyjnej w Petersburgu rozpoczęto w połowie XVIII w., a w roku 1832 było już 95 km tej sieci. W wieku XIX urządzenia miały już: Odessa, Jałta, Rostow, Kijów, Tyflis i Gałczyn. Budowę nowoczesnej kanalizacji w Moskwie rozpoczęto w 1898 r. Ogółem w carskiej Rosji 15 miast miało kanalizację, a w ciągu pierwszych 30 lat władzy radzieckiej skanalizowano ponad 250 ośrodków miejskich.
W Polsce pierwsze urządzenia kanalizacyjne pojawiły się w XIV i XV w. w Kazimierzu nad Wisłą, Krakowie, Lublinie, Lwowie, Płocku, Poznaniu, Warszawie i Wilnie. W XVIII w. Warszawa miała w swoim wyposażeniu rowy, kryte kanały drewniane i murowane, odprowadzające ścieki bezpośrednio do Wisły. Intensywny rozwój kanalizacji w Europie rozpoczął się na przełomie XVIII i XIX w. Pierwszy projekt planowej kanalizacji opracował angielski inżynier William Heerlein Lindley w 1843 roku dla miasta Hamburga. Ponadto projekty kanalizacji opracowane przez Lindleya zrealizowano w latach późniejszych we Frankfurcie n. Menem, Pradze, Włocławku i Warszawie. Projekt kanalizacji dla Warszawy opracowano w 1876 r., a budowę jej rozpoczęto pięć lat później. Dla Krakowa projekt powstał ok. 10 lat później. Spośród wszystkich wielkich miast Polski, najpóźniej miejskie wodociągi i kanalizacja powstały w Łodzi . Miasto powstawało w nieznanym wówczas w Europie tempie. Z miasteczka liczącego w 1820 roku 800 mieszkańców, w ciągu 100 lat urosło w potężny ośrodek przemysłowy, dwa i pół raza większy niż Poznań i Kraków. Jeszcze w 1939 roku ludność blisko 700-tysięcznego miasta czerpała wodę z tysięcy płytkich studni kopanych, zażelazioną i zatrutą ściekami przesiąkającymi powierzchniowo i z dołów kloacznych. Tylko wielki przemysł i około 10% najzamożniejszych mieszkańców korzystało z instalacji wodociągowych wykorzystujących własne ujęcia głębinowe. Większość ścieków spływała do Neru ulicznymi rynsztokami i chaotyczną siecią kilkunastu łódzkich rzeczek. Dla systemu kanalizacji Lindley wykorzystał położenie topograficzne Łodzi. Od strony północno-wschodnich wzgórz, teren miasta opada stopniowo w kierunku południowo-zachodnim, do doliny Neru, a różnice skrajnych poziomów przekraczają 100 m. Stwarzało to możliwość budowy przejrzystego układu sieci kanałów, odprowadzających ścieki do oczyszczalni zaprojektowanej na lublinku i dalej do naturalnego odbiornika - rzeki Ner. Budowę miejskiej kanalizacji Zarząd Miasta rozpoczął w roku 1925, a wodociągu w roku 1935. Pierwsze budynki podłączono do kanalizacji w roku 1927, a pierwsza woda z wodociągów miejskich popłynęła do kranów w roku 1943. W latach 1938-39 były skanalizowane 132 miasta w naszym kraju, co stanowiło zaledwie ok. 20% miast Polski. W wyniku działań wojennych większość urządzeń komunalnych uległa zniszczeniu. Intensywny rozwój i rozbudowa urządzeń kanalizacyjnych nastąpiły dopiero w Polsce Ludowej. W roku 1985 już 691 miast miało sieć kanalizacyjną, co stanowi ok. 85% ogółu miast w Polsce. Liczba ludności korzystającej z kanalizacji w roku 1985 wynosiła ok. 80% ludności naszego kraju. W oparciu o koncepcje W. H. Lindleja, Łódź kontynuowała rozbudowę wodociągów i kanalizacji. Ten wielki wysiłek inwestycyjny spowodował, że - według rocznika statystycznego GUS - Łódź już w roku 1996 ze wskaźnikiem 99,1% wysunęła się na pierwsze miejsce w kraju pod względem odsetka mieszkańców korzystających z wodociągu miejskiego i ze wskaźnikiem 93% na drugie miejsce, za Poznaniem, pod względem odsetka mieszkańców korzystających z kanalizacji. Według stanu na koniec roku 2000 z wodociągu korzystało 99,4% łodzian, a z kanalizacji 94,2% mieszkańców miasta.
