Horacjanizm - zespół tendencji poetyckich żywotnych w XVI - XVIII w., mający źródło
w twórczości rzymskiego poety Horacego, w jego Pieśniach, Listach i Satyrach. Dla liryki ukształtowanej w kręgu h. charakterystyczne były zwłaszcza: refleksyjność połączona z powściągliwością i dystansem wobec przeżyć, stoicki stosunek do świata
, upodobanie do motywów mitologicznych i bukolicznych. Horacjaniści uprawiali zarówno lirykę opsobistą jak i poezję okolicznościową i panegiryczną; prowadzili
poetyckie rozważania nad rolą poety i sławą poetycką w nawiązaniu do słynnego utworu pieśni 30 ks. Exegi monumentum Horacego.
W polsce h. zaważył przede wszystkim na twórczości J. Kochanowskiego.
Topos nieśmiertelnej sławy poety: bierze się z wiersza Horacego Exegi monumentum (łac. wybudowałem [sobie] pomnik [trwalszy niż ze spiżu]) - Horacy twierdził, że poezja, którą stworzył, jest specyficznym pomnikiem, który sobie wybudował pisząc wiersze. Twierdził, że jego utwory przetrwają kolejne pokolenia. "Nie wszystek umrę" - "Non omnis moriar", napisał w wierszu. Dzięki swym dokonaniom tak jak pomnik nie zginie w pamięci ludzi);
