Wiersz można interpretować jako refleksję nad sztuką ,,konkretną'' i klasyczną.
Marsjasz uosabia ludzkie cierpienie, jest bliski człowiekowi. Apollo natomiast to chłodny esteta ,,wstrząsany dreszczem obrzydzenia'', jest obojętny na tragedie satyra. Autor przedstawia boga jako kogoś, komu obce są jakiekolwiek emocje , uczucia, które targają ludźmi, jak w sztuce klasycznej od przekazu ważniejsza jest dla Apolla ,,gładka ''forma.
W świecie przedstawionym można doszukać się elementów pięknych, jak i brzydkich.
Z drugiej strony zestawienia te podkreślają przynależność Marsjasza do świata natury, akcentowaną przez Herberta również w ostatniej strofie- słowik umiera, a drzewo siwieje, gdyż satyr jest częścią natury i jej przedstawiciele odchodzą razem z nim.
W końcu Apollo nie może dłużej wytrzymać krzyku pokonanego i odchodzi. Jednak z czasem zaczyna myśleć o Marsjaszu jako prekursorze nowej gałęzi sztuki ,,powiedzmy konkretnej''.
