Spór uczonych w podatowanie tekstu nie został rozstrzygnięty. „Bogurodzica” powstała między XI – XIV wiekiem. Najstarszy rękopis tzw. Krakowski pochodzi z 1407r. Najstarszy tekst drukowany z 1506r. Najstarsze są dwie pierwsze zwrotki. „Bogurodzica” w średniowieczu pełniła rolę hymnu narodowego. Była pieśnią ojczystą. Według Jana Długosza rycerstwo śpiewało ją przed bitwą pod Grunwaldem, była też hymnem koronacyjnym Jagielonów. W XVI była już niezrozumiała. W XVII stała się prawdopodobnie pieśnią dziadowską. Świetność przywrócili jej Romantycy. Pod względem gatunkowym Bogurodzica jest tropem. Tekstem w języku narodowym dopisanym do wezwania Kyrie Eleison. Należy do literatury klasztornej, a więc elitarnej.
Podmiot liryczny to modlący się ludzie, wskazują na to formy zaimków. „Nam”, oraz pierwsza osoba liczby mnogiej czasowników. Np. „nosimy”, „prosimy”. Wierni modlą się do Chrystusa Pana o szczęśliwe życie na ziemi, zbawienie po śmierci. „Ty” liryczne w pierwszej strofie to Maryja, w drugiej strofie Syn Boży. W pierwszej zwrotce występuje rozbudowana apostrofa zawierająca dogmaty religijne dotyczące Maryi i krótka prośba. W drugiej struktura wypowiedzi się powtarza, lecz w odwrotnej proporcji – krótka apostrofa i rozbudowana prośba. Budowę zdań i wersów charakteryzują paralelizny np. „z szczyna, zpuści nam”. Na spójność tekstu wpływają zewnętrzne i wewnętrzne rymy. O wykształceniu autora świadczy związek ze średniowieczną plastyką, tzw. Motyw deisis Chrystus ukazany jest jako Pan na majestacie. Zaś Maryja i Jan Chrzciciel są pośrednikami łaski. Tworzą tak zwany trój postać(trimorfon).
