Poczekaj
Nie wierzysz - mówiła miłość
w to że nawet z dyplomem zgłupiejesz
że zanudzisz talentem
że z dwojga złego można wybrać trzecie
w życie bez pieniędzy
w to że przepiórka żyje pojedynczo
w zdartą korę czeremchy co pachnie migdałem
w zmarłą co żywa pojawia się we śnie
w modnej nowej spódnicy i rozciętej z boku
w najlepsze najgorsze
w każdego łosia co ma żonę klępę
w niebo i piekło
w diabła i Pana Boga
w mieszkanie za rok
Poczekaj jak cię rąbnę
to we wszystko uwierzysz
Wiersz jest oparty na antytezie (wyrazy przeciwstawne). Występuje anafora (powtórzenie na początku wersu). Anafora (zwrot do adresata)
Podmiot liryczny-miłość mówi o rozsądku. Trudno przecież uwierzyć np. w „życie bez pieniędzy”, czy że „ zanudzasz talentem”. Spotykamy się tu ze swoistym stopniowaniem napięcia, finał stanowią dwa ostatnie wersy :” Poczekaj jak cię rąbnę
to we wszystko uwierzysz”.
Mówią one o tym, że gdy przychodzi miłość rozsądek idzie w odstawkę. Można nie pokusić o stwierdzenie, że cały wiersz jest antyteza. Podobna sytuacja ma się z wierszem „Niestatek” Morsztyna.
