ARYSTOKRACJA POLSKA
W Polsce szlachta stanowiła tak wielką masę społeczną, że pojęcie arystokracji nabrało odmiennego znaczenia, odnosząc się do grupy osób szlachetnie urodzonych, wyróżniających się od reszty tłumu szlacheckiego zarówno statusem majątkowym jak społecznym. Polska arystokracja, zwana możnowładcami, a później magnatami, która zgodnie z panującą doktryną jedności szlacheckiej powinna być równa pozostałej szlachcie, wyraźnie wyodrębniła się w osobną warstwę. Wprawdzie w popularnym mniemaniu „szlachcic na zagrodzie był równy wojewodzie”, ale był to raczej wyidealizowany obraz panujących stosunków społecznych. Inna interpretacja tego zdania oznacza, że każdy szlachcic, który potrafił zdobyć wielkie dobra (jak np. Jan Zamojski) automatycznie wchodził w skład magnaterii, a równocześnie magnat, który utracił większość dóbr z obrębu tej magnaterii wypadał (jak np. rody Tęczyńskich czy Wiśniowieckich). W Polsce bowiem nie przyjął się zwyczaj oddzielania arystokracji od ogółu szlachty za pomocą hierarchii tytułów (jedyny wyjątek dotyczył książęcych tytułów dla kniaziów litewskich). Arystokracja wywierała decydujący wpływ na losy Rzeczypospolitej i skupiała w swym ręku wszystkie ważniejsze urzędy publiczne, ostentacyjnie nieraz odcinając się od reszty "braci szlacheckiej", przy czym kryterium był stan posiadania, a nie pochodzenie. Rody arystokratyczne Polski były też często siłą napędową rozwoju kultury, sztuki, nauki, kształcąc swą młodzież i sponsorując zdolną młodzież z niższych stanów, a wreszcie fundując szkoły, uczelnie i biblioteki, a w razie potrzeby wystawiając własne wojsko, przyczyniając się do rozbudowy floty i umocnień, a nawet opłacając wojska najemne.
MAM NADZIEJE ZE POMOGLAM:)
