Niobe była córką Tantala, żoną Amfiona, który był królem Teb. Miała z nim siedmioro dzieci, siedem synów oraz siedem córek, które zwane były Niobidami. Niobe była kobietą próżną, szczyciła się ze swej płodności oraz z urody swoich cór. Szydziła przy tym z Leto, która urodziła tylko Artemidę i Apolla, uważała, że należy jej się większa część niż matce ważnych bogów. Bogowie uznali to za zniewagę, za atak na siebie. Mszcząc szyderstwo z matki, dzieci Leto pozabijały strzałami z łuków prawie całe potomstwo Niobe. Ocalała wyłącznie jedna z córek, ale jej twarz z przerażenia już na zawsze pozostała zielona - nazwano ją Zieloną (Chloris).
Niobe słyszała przerażające krzyki gnijących dzieci. Wybiegła z pałacu, jej oczom ukazał się straszny widok prężących się, wijących w agonii ciał. Jakby skamieniała ze zgrozy. Następnie wróciła do Teb. Zeusa ogarnęła litość, zamienił nieszczęsną matkę w skałę o kształtach przypominających kobietę na górze Sypilos, z której spływały łzy tworzące strumyk. Zwłoki zabitych dzieci Niobe przez dziesięć dni leżały niepogrzebane. Dopiero dziesiątego dnia minął gniew bogów - sami pochowali synów i córki tej, która odważyła się z nich szydzić. Niobe stała się powszechnie znanym synonimem matki rozpaczającej po stracie ukochanych dzieci.
