W XI-XIII wieku miasta zachodniej Europy nie rozwijały się równomiernie, stopień urbanizacji zależał od tego czy miasto naturalne warunki rozwoju, bowiem zdobycze architektoniczne antyku jak akwedukty kanalizacja zostały zniszczone i zapomniane, najważniejszym czynnikiem była dostępność wody pitnej, głównie z rzek i wielkich jezior oraz możliwie bliskie położenie względem szlaków handlowych, to właśnie od nich zależał rozwój średniowiecznych miast zachodniej europy np. Paryża czy Londynu.
Budownictwo w tamtym czasie oferowało niewiele, miasta składały się z warowni oraz kolejnych pozostałości dawnego grodu, a więc podgrodzie było najbogatszą dzielnicą tak więc po przerodzeniu się grodu w miasto na terenie podgrodzia powstawały kamienne kamienice bogatych kupców, rycerzy, zamożnego stanu rzemieślniczego, im dalej od centrum tym mniej okazała zabudowa i tak najbiedniejszymi dzielnicami były dzielnice rzemieślnicze, oraz dzielnice portowe, przyrzeczne. Miasta Zachodniej Europy rozwijały się szybciej niż miasta Europy wschodniej jednak ich szybszy wzrost był hamowany przez system feudalny i podporządkowanie się konieczności zapewniania obronności przez jedyne wówczas znane środki - budowę murów miejskich .
