Odpowiedź :
a)
Powieść o Róży – późnośredniowieczny alegoryczny poemat francuski, utrzymany w konwencji snu.
Jej pierwszą część napisał Guillaume de Lorris około roku 1235 (4058 wierszy). Opowiada o młodzieńcu, który trafił do tajemniczego ogrodu miłości, zamieszkiwanego przez liczne personifikacje: Wesołość, Zabawę, Szczerość, Bogactwo, Dworność i Młodość. Młodzieniec pragnie zerwać różę, jednak strzegą ją Niebezpieczeństwo, Wstyd i Obmowa oraz inne figury alegoryczne. W tym miejscu akcja utworu urwała się i do końca doprowadził ją Jean de Meun.
18 tys. wierszy napisanych przez de Meuna obfituje w dygresje, rozważania i anegdoty. Posługując się fabułą i zespołem postaci, stworzonych przez de Lorrisa, zmierza do zupełnie innego celu - ukazaniu rozkoszy związanych z cielesną miłością. De Meun z cynizmem podchodzi do kultu dziewictwa oraz do wstrzemięźliwości seksualnej, przy czym wykorzystuje motyw upersonifikowanej Matki Natury, wzywającej stworzenie do nieprzerwanej aktywności płciowej. Ostatecznie, bohater utworu zrywa różę, zdobywając cytadelę zbudowaną przez Zazdrość.
Powieść o Róży stanowi w pewnym sensie zapowiedź renesansu, ale jest dziełem typowo średniowiecznym: rozwlekłym, obfitującym w alegorię, stanowiącym rodzaj erudycyjnego popisu.
W kręgach francuskich twórców późnego średniowiecza była ostro krytykowana – m.in. przez Jana Gersona i Krystynę de Pisan (która uznała utwór za obelgę wobec kobiecej czci), ale jak zaświadcza jeden ze świadków – "wielu stawiało Powieść o Róży tak wysoko, że woleli być pozbawieni własnej koszuli niż tej książki". Poglądy zaprezentowane przez de Meuna były na tyle popularne, że wraz z innymi herezjami potępił je Etienne Tempier, biskup Paryża.
Wpływ Powieści można odnaleźć na przykład u Chaucera (Opowieść Damy z Bath) czy w XI Sonecie Williama Szekspira.
b)
Boska komedia
Boska Komedia - poemat alegoryczny, którego autorem jest Dante Alighieri.
Boska Komedia jest syntezą średniowiecznej myśli filozoficznej, historycznej, teologicznej oraz panoramą świata. Jako arcydzieło literatury włoskiej, należy do klasyki światowej i wywarła znaczny wpływ na kulturę europejską. Poemat przedstawia wizję jego wędrówki przez zaświaty – Piekło, Czyściec i Niebo. Pomysł wędrówki w zaświaty (zwany katabazą) zaczerpnął Dante od swoich poprzedników – motyw ten pojawia się w literaturze starożytnego Rzymu (bezpośrednią inspiracją Dantego była Eneida Wergiliusza) jak i literaturze okresu średniowiecza. Dante rozwinął ten motyw w obszerny poemat, czyniąc samego siebie głównym bohaterem, chociaż należy mieć świadomość, że w poemacie mamy do czynienia z dwoma wcieleniami Dantego – po pierwsze bohatera, który wędruje po zaświatach, po drugie narratora, który z perspektywy czasu opowiada historię swojej wędrówki.
Wedle wyznania samego autora w zbiorze poezji Życie Nowe, napisał on Boską Komedię po to, aby oddać hołd swojej zmarłej ukochanej, Beatrycze, aby pokazać światu ogromną miłość, jaką żywi do niej. Kolejną motywacją było pragnienie wskazania ludzkości drogi do odrzucenia występnego życia. A zatem jest to motywacja moralistyczno - religijna, typowa dla średniowiecza: Pędzący żywot wygnańca Dante żywił przekonanie, że ludzkość zbłądziła. Być może chciał odstraszyć ludzi od grzechów wizjami okropnych kar, jakie czekają ich po śmierci w Piekle oraz zachęcić do cnotliwego życia przez ukazanie wizji Raju jako miejsca wiecznego szczęścia.
Utwór ten powstał w latach 1307-1321. W Polsce Boska Komedia znana była od początku XV wieku. Pierwszy pełny przekład utworu, autorstwa Edwarda Porębowicza został wydany w 1909 r. Tłumaczenia utworu podjęli się również Julian Korsak, Jan Maria Michał Kowalski, Alina Świderska oraz Tomasz Łubieński.
c)
Legenda o królu Arturze i rycerzach okrągłego stołu
Jedna z teorii mówi, ze legenda o królu Arturze powstała w Walii i zosatała przeniesiona do Bretanii przez uciekinierów osiedlających się tam po wyparciu ich z Brytanii przez Sasów. Z tamtąd legendy rozpowszechniły się, czy też uzyskały drugą młodość na dworze francuskim za przyczyną Wace'a of Jersey i Chretiena de Troyes twórców romansów dworskich - stąd rycerze damy itd. Poezja ta ponoć tak okrężną drogą zdobyła popularność w Anglii.
Postaciami które w Brytanii wcześniej pisały o królu Arturze jest kronikarz z IX w. (ok 4 w. po Arturze ) Nenniusz oraz słynny Geoffrey z Monmouth z XII w. Oczywiście każdy z kronikarzy/poetów dodał do legendy coś od siebie, dlatego też jest takie przemieszanie różnych wątków w różnych wersjach tej legendy.
Tak więc datowanie króla Artura na ok. V-VI wiek jest powiedzmy prawdowpodobne - z tym że to jest legenda - można w tym znaleźć ziarno prawdy, jak i duzo bajek.
O rycerzach mówimy bo taką wizję króla Artura przedstawili wyżej wspomniani poeci i kronikarze, więc ich dzieła powineneś zawrzeć w bibliografii. Tematem tym zajmowałam się dawno, (więc nie pamiętam już literatury) ale z tego co wiem to jest całkiem dużo opracowań dotyczących tych autorów i próbujących odkryć ile w tym prawdy a ile legendy. Z książek historycznych w których znajdziesz informacje m.in. o tym okresie jest Historia Anglii Zinsa, Historia Anglii Trevelyana, i książka Dzieje Anglii do 1485 r. Kętrzyńskiego bodajże. Są jeszcze Narodziny cywilizacji Wysp Brytyjskich Lipońskiego ale znalazłam tam trochę błędów. Z tym że w tych książkach temat jest potraktowany raczej ogólnikowo, są pewnie bardziej szczegółowe prace.
Powieść o Róży – późnośredniowieczny alegoryczny poemat francuski, utrzymany w konwencji snu.
Jej pierwszą część napisał Guillaume de Lorris około roku 1235 (4058 wierszy). Opowiada o młodzieńcu, który trafił do tajemniczego ogrodu miłości, zamieszkiwanego przez liczne personifikacje: Wesołość, Zabawę, Szczerość, Bogactwo, Dworność i Młodość. Młodzieniec pragnie zerwać różę, jednak strzegą ją Niebezpieczeństwo, Wstyd i Obmowa oraz inne figury alegoryczne. W tym miejscu akcja utworu urwała się i do końca doprowadził ją Jean de Meun.
18 tys. wierszy napisanych przez de Meuna obfituje w dygresje, rozważania i anegdoty. Posługując się fabułą i zespołem postaci, stworzonych przez de Lorrisa, zmierza do zupełnie innego celu - ukazaniu rozkoszy związanych z cielesną miłością. De Meun z cynizmem podchodzi do kultu dziewictwa oraz do wstrzemięźliwości seksualnej, przy czym wykorzystuje motyw upersonifikowanej Matki Natury, wzywającej stworzenie do nieprzerwanej aktywności płciowej. Ostatecznie, bohater utworu zrywa różę, zdobywając cytadelę zbudowaną przez Zazdrość.
Powieść o Róży stanowi w pewnym sensie zapowiedź renesansu, ale jest dziełem typowo średniowiecznym: rozwlekłym, obfitującym w alegorię, stanowiącym rodzaj erudycyjnego popisu.
W kręgach francuskich twórców późnego średniowiecza była ostro krytykowana – m.in. przez Jana Gersona i Krystynę de Pisan (która uznała utwór za obelgę wobec kobiecej czci), ale jak zaświadcza jeden ze świadków – "wielu stawiało Powieść o Róży tak wysoko, że woleli być pozbawieni własnej koszuli niż tej książki". Poglądy zaprezentowane przez de Meuna były na tyle popularne, że wraz z innymi herezjami potępił je Etienne Tempier, biskup Paryża.
Wpływ Powieści można odnaleźć na przykład u Chaucera (Opowieść Damy z Bath) czy w XI Sonecie Williama Szekspira.
b)
Boska komedia
Boska Komedia - poemat alegoryczny, którego autorem jest Dante Alighieri.
Boska Komedia jest syntezą średniowiecznej myśli filozoficznej, historycznej, teologicznej oraz panoramą świata. Jako arcydzieło literatury włoskiej, należy do klasyki światowej i wywarła znaczny wpływ na kulturę europejską. Poemat przedstawia wizję jego wędrówki przez zaświaty – Piekło, Czyściec i Niebo. Pomysł wędrówki w zaświaty (zwany katabazą) zaczerpnął Dante od swoich poprzedników – motyw ten pojawia się w literaturze starożytnego Rzymu (bezpośrednią inspiracją Dantego była Eneida Wergiliusza) jak i literaturze okresu średniowiecza. Dante rozwinął ten motyw w obszerny poemat, czyniąc samego siebie głównym bohaterem, chociaż należy mieć świadomość, że w poemacie mamy do czynienia z dwoma wcieleniami Dantego – po pierwsze bohatera, który wędruje po zaświatach, po drugie narratora, który z perspektywy czasu opowiada historię swojej wędrówki.
Wedle wyznania samego autora w zbiorze poezji Życie Nowe, napisał on Boską Komedię po to, aby oddać hołd swojej zmarłej ukochanej, Beatrycze, aby pokazać światu ogromną miłość, jaką żywi do niej. Kolejną motywacją było pragnienie wskazania ludzkości drogi do odrzucenia występnego życia. A zatem jest to motywacja moralistyczno - religijna, typowa dla średniowiecza: Pędzący żywot wygnańca Dante żywił przekonanie, że ludzkość zbłądziła. Być może chciał odstraszyć ludzi od grzechów wizjami okropnych kar, jakie czekają ich po śmierci w Piekle oraz zachęcić do cnotliwego życia przez ukazanie wizji Raju jako miejsca wiecznego szczęścia.
Utwór ten powstał w latach 1307-1321. W Polsce Boska Komedia znana była od początku XV wieku. Pierwszy pełny przekład utworu, autorstwa Edwarda Porębowicza został wydany w 1909 r. Tłumaczenia utworu podjęli się również Julian Korsak, Jan Maria Michał Kowalski, Alina Świderska oraz Tomasz Łubieński.
c)
Legenda o królu Arturze i rycerzach okrągłego stołu
Jedna z teorii mówi, ze legenda o królu Arturze powstała w Walii i zosatała przeniesiona do Bretanii przez uciekinierów osiedlających się tam po wyparciu ich z Brytanii przez Sasów. Z tamtąd legendy rozpowszechniły się, czy też uzyskały drugą młodość na dworze francuskim za przyczyną Wace'a of Jersey i Chretiena de Troyes twórców romansów dworskich - stąd rycerze damy itd. Poezja ta ponoć tak okrężną drogą zdobyła popularność w Anglii.
Postaciami które w Brytanii wcześniej pisały o królu Arturze jest kronikarz z IX w. (ok 4 w. po Arturze ) Nenniusz oraz słynny Geoffrey z Monmouth z XII w. Oczywiście każdy z kronikarzy/poetów dodał do legendy coś od siebie, dlatego też jest takie przemieszanie różnych wątków w różnych wersjach tej legendy.
Tak więc datowanie króla Artura na ok. V-VI wiek jest powiedzmy prawdowpodobne - z tym że to jest legenda - można w tym znaleźć ziarno prawdy, jak i duzo bajek.
O rycerzach mówimy bo taką wizję króla Artura przedstawili wyżej wspomniani poeci i kronikarze, więc ich dzieła powineneś zawrzeć w bibliografii. Tematem tym zajmowałam się dawno, (więc nie pamiętam już literatury) ale z tego co wiem to jest całkiem dużo opracowań dotyczących tych autorów i próbujących odkryć ile w tym prawdy a ile legendy. Z książek historycznych w których znajdziesz informacje m.in. o tym okresie jest Historia Anglii Zinsa, Historia Anglii Trevelyana, i książka Dzieje Anglii do 1485 r. Kętrzyńskiego bodajże. Są jeszcze Narodziny cywilizacji Wysp Brytyjskich Lipońskiego ale znalazłam tam trochę błędów. Z tym że w tych książkach temat jest potraktowany raczej ogólnikowo, są pewnie bardziej szczegółowe prace.