Odpowiedź :
Przyczyny kryzysu demokracji w Europie w dwudziestoleciu międzywojennym
Zakończenie I Wojny Światowej i wieńczące ją konferencje pokojowe doprowadziły do znacznych przeobrażeń na politycznej mapie Europy. Powstało wiele nowych państw (Polska czy Jugosławia), niektóre przestały istnieć (Austro-Węgry czy Imperium Osmańskie), inne zmieniły ustrój (Niemcy), zaś jeszcze inne ugruntowały się w swojej mocarstwowej pozycji (Francja czy Wlk. Bryt.). Mimo tego, że bezpośrednio po wojnie większość państw europejskich przyjęło ustrój demokratyczny, to w momencie wybuchu II Wojny Światowej na kontynencie dominowały reżimy autorytarne. Od demokracji odwróciły się następujące państwa: Niemcy, Włochy, Austria, Polska, Litwa, Łotwa, Estonia, Węgry, Rumunia, Bułgaria, Jugosławia, Albania, Grecja, Hiszpania i Portugalia. Przyczyn kryzysu demokracji należy upatrywać w wielu czynnikach, zarówno wewnętrznych jak i zewnętrznych i trudno o całościową charakterystykę zjawiska nazywanego przez Samuela Huntingtona „pierwszą falą odwrotu od demokratyzacji”, zamiast tego przedstawię parę podstawowych przyczyn demontażu demokracji, wraz z przykładowym państwem: brak struktur demokratycznych (Węgry), niezadowolenie społeczne (Włochy), kryzys polityczny (Polska), konflikty etniczne (Jugosławia), kryzys gospodarczy (Niemcy), strach przed środowiskami radykalnymi (Estonia) czy regularna wojna (Hiszpania).