W „Zemście“ pojawiają się następujące rodzaje komizmu:
- komizm postaci: niektórzy bohaterowie są mocno charakterystyczni „przerysowani” i przez to komiczni, tak jest w przypadku kontrastowych charakterów Cześnika i Rejenta, czy histerycznego Papkina i jego przekonań o samym sobie;
- komizm sytuacyjny: sytuacje, w których znajdują się bohaterowie są absurdalne i jednocześnie bardzo zabawne, np.: oddanie się przez Wacława w rzekomą niewolę Papkinowi, spisywanie przez Papkina swojego testamentu;
- komizm słowny: język bohaterów jest komiczny, np. przy dyktowaniu listu Cześnik powtarza często hasło „mocium panie”, a Papkin używa barwnych określeń, mówi kwieciście i w wyszukany sposób, co widać np. podczas jego wyznania miłości Klarze. Papkin próbuje słownictwem nadrobić swoją gorszą pozycję społeczną.
