Odpowiedź :
W XVIII wieku polscy królowie przeprowadzili kilka reform. Przede wszystkim starano się wzmocnić władzę królewską. Myślano bardzo wiele o obradowaniu sejmu w trybie konfederacji, ponieważ wówczas byłoby głosowanie większościowe, nie przez aklamację, dzięki czemu można by myśleć poważnie o zmianie prawa w Polsce. Ostatecznie jednak największe reformy zostaną przeprowadzone przez Sejm Wielki, które to reformy z początku poprzez król Stanisław August Poniatowski. Potem jednak władca pod wpływem Rosji wycofa się z tych reform, a Rosja najedzie Polskę i zmusi władzę do wycofania tych reform.
Jeszcze w czasach saskich, władcy próbowali dokonać kilku reform. August II Sas wprowadził do Polski armię saksońską i poważnie myślał o wzmocnieniu swojej pozycji. Jednak wywołało to reakcję szlachty polskiej, która zawiązała przeciwko królowi konfederację w Tarnogrodzie. Ostatecznie interweniował car Piotr I, który na tak zwanym Niemym Sejmie podyktował nowe prawa. Zdecydowano, że król i saksońscy ministrowie nie mogą w Polsce sprawować pełni władzy, a saksońskiej armii kazano opuścić Polskę. Ograniczono też władzę hetmanów i powołano 24-ro tysięczną armię. Za rządów Augusta III trwały reformy gospodarcze i edukacyjne. Powołano w 1740 roku do życia Collegium Nobillium. August III inwestował także pewne kwoty w rozwój kultury, na przykład finansując działania warszawskiej opery. Poważniejsze reformy nastąpiły dopiero po jego śmierci. Stanisław August Poniatowski na pewno z początku miał duże reformatorskie ambicje. Dokonał spisu królewszczyzn, a także powołał do życia komisje dobrego porządku. Niestety, dalsze reformy Stanisława Augusta Poniatowskiego zostały zahamowane w obliczu interwencji carycy Katarzyny, a także w obliczu odwrócenia się od niego Czartoryskich.
Ogólnym utrapieniem dla polskiej władzy centralnej była sejmokracja i rządy sejmikowe, które rościły sobie coraz większe prawa do rządów. Mało tego, liberum veto paraliżowało władzę centralną. Przekupstwa zagraniczne sięgały w XVIII wieku zenitu, a nieład w Polsce uniemożliwiał nawet podejmowanie jakichkolwiek zmian czy ustaw. Co chwila zrywano sejmy, co w praktyce całkowicie paraliżowało aparat władzy.