1. Uzupełnij poniższe zdania w taki sposób, aby stanowiły streszczeniu tekstu Tadeusza Gadacza "O umiejętności życia".

Tematem tekstu Tadeusza Gadacza jest.......
Autor zauważa, że......
i dochodzi do wniosku, że......

2. Oceń prawdziwość podanych stwierdzeń w odniesieniu do tekstu Tadeusza Gadacza. Wybierz P, jeśli stwierdzenie jest prawdziwe, albo F - jeśli jest fałszywe.
I. Pytania postawione przez autora tekstu w pierwszym akapicie zapowiadają różne perspektywy rozważań na podjęty temat.
II. Autor przywołuje wypowiedź filozofa, aby poprzeć swoje rozważania opinią autorytetu.

3. Przeczytaj wypowiedzi dotyczące postaw życiowych uczniów.
A. Troszczę się o innych i pomagam im, bo to zmienia świat na lepsze, a moje życie czyni wartościowym.
B. Codziennie wyznaczam sobie mniejsze i większe cele, które realizuję - wtedy wiem, po co żyję.
C. Potrafię zachwycać się światem, kocham naturę, innych ludzi - nie pędzę przez życie refleksyjnie.

Uporządkuj podane wypowiedzi tak, aby odpowiadały poglądom wyrażonych przez Tadeusza Gadacza we wskazanych akapitach, Wpisz do tabeli odpowiednie oznaczenia literowe spośród A-C.

Akapit Wypowiedź
3.
4.
5.


NA PONIEDZIAŁEK POTRZEBNE

Tekst:
Co to znaczy - wieść życie sensowne, życie pełne sensu? Czy chodzi o to, by stawiać sobie ambitne cele i skutecznie do nich dążyć? Czy raczej o to, by smakować szczęśliwe chwile? Czy też może o to, by mieć świadomość dobra i wartościowość życia?
Obrazując problem zawarty w tych pytaniach, szczególnie w dwóch pierwszych, Pierre Teilhard de Chardin posłużył się przykładem, który przemawia do wyobraźni. Postawił przed naszymi oczami grupę turystów, którzy pięknego dnia o poranku wyruszają ze schroniska, by udać się w drogę do odległego, wysokiego szczytu. Jedni zaczynają szybko żałować, że w ogóle wyszli ze schroniska, Całe przedsięwzięcie wydaje im się niewarte trudów, dlatego postanawiają zawrócić. Drudzy wytrwale idą dalej. Cieszą się słońcem, sycą pięknymi widokami i w końcu, właśnie dla wspaniałych przeżyć, postanawiają zatrzymać się gdzieś przy drodze i zrezygnować z dalszej wędrówki. Inni wreszcie, prawdziwi turyści, nie odrywając oczu od szczytu, idą wciąż naprzód. Te trzy grupy symbolizują, według Teilharda de Chardina, znużonych życiem, poszukiwaczy przyjemności życia i żarliwie realizujących istotne życiowe cele. [..]
[..] [Ż]ycie przeżywane i smakowane - piękno przyrody, spacer po łąkach, oddech świeżego górskiego powietrza - odkrywamy najczęściej wskutek zmęczenia dotychczasowym życiem, które pędzi i wciąż nam umyka. By uchwycić życie, nie należy gonić, ale się zatrzymać. Zmieniamy postawę dopiero pod wpływem choroby, załamania, utraty bliskich. Nagle odkrywamy, że nie żyliśmy dla siebie. [...]
Gdzie zatem tkwi sens życia: czy w realizacji celów, czy w smakowaniu chwil? Wydaje się, że prawda tkwi pośrodku. Nie można tak podążać życiowymi celami, by gubić życie, ale nie można też jedynie smakować życia, do niczego zupełnie nie dążąc, nie stawiając sobie żadnych życiowych celów i nie realizując innych zamierzeń. Myjemy się nie tylko dlatego, że mamy upodobanie w myciu, ale także, żeby być czystym. Jemy nie tylko dla smaku, ale by zaspokoić głód i zregenerować organizm. Budujemy dom nie tylko po to, by w samym budowaniu mieć radość, ale aby w nim mieszkać. Z resztą sam Bocheński, pisząc o sensie życia, podkreślał alternatywne jedno i drugie. ,,Życie danego ma sens wtedy i tylko wtedy, kiedy albo istnieje cel, do którego on w tej chwili dąży, albo on tej chwili używa".
Wydaje się zatem, że prawda tkwi pośrodku. Jest tak tylko pozornie. Gdyż istnieje jeszcze inny wymiar życia, głębszy niż dążenie do celów i przeżywanie chwil. Tym głębszym wymiarem życia jest dobro. Jeśli dobro jest żywiołem życia człowieka, to jego życia ma sens, gdyż mają zarówno cele, do których zmierza, jak i chwile, które przeżywa. Sens życia tkwi w dobru, które czynimy, a nie w tym, ile osiągniemy celów lub ile chwil szczęśliwych przeżyjemy.