Odpowiedź :
W wierszu „Pielgrzym” Cyprian Kamil Norwid przedstawia pogląd, że w życiowej wędrówce człowieka bogactwo materialne nie stanowi żadnej wartości w porównaniu z bogactwem duchowym.
W wierszu „Pielgrzym” poeta podejmuje temat pielgrzyma, człowieka, który jest w drodze, emigranta. Choć utwór Norwida może sprawiać wrażenie krótkiego (składa się tylko z 4 strof, po 3 wersy każda), to jednak w tej oszczędnej w słowa treści znajdujemy bardzo głębokie przesłanie. Stanowi on metaforę życia, jako ciągłej wędrówki. Warto tu wspomnieć, że sam Cyprian Kamil Norwid był tułaczem, który z różnych przyczyn nigdzie nie zagrzewał długo miejsca. W przeciwieństwie jednak do innych polskich twórców romantycznych na wygnaniu zdaje się nie tęsknić za Ojczyzną i nie żałować tego, co utracone.
Podmiot liryczny utożsamia się w pewien sposób z Izraelitami, którzy niestrudzenie wędrowali przez pustynię, kierując się do Ziemi Obiecanej. Może o tym świadczyć zarówno wspomniany w wierszu namiot z wielbłądziej skóry, jak i duchowy sens podróży, na której końcu czeka nagroda (dla Izraelitów Ziemia Obiecana, natomiast dla podmiotu lirycznego – niebo).
Autor w swoim wierszu twierdzi, że ludzie skupiający się wyłącznie na zdobywaniu dóbr materialnych, zaniedbują tym samym swoją sferę duchową. W życiu człowieka nie chodzi bowiem o gromadzenie bogactwa, ale o dążenie do samodoskonałości. Poeta krytykuje ludzi, którzy zapominają o duchowych wartościach, skupiając się na tym, co ziemskie i klasyfikując innych według ich stanu posiadania. Porównaniem ich „płaskich domów” do „sterczącej wieży” wyraźnie wskazuje, kto tak naprawdę jest bogaty. Podkreśla, że jego dom jest tam, gdzie postawi swoją stopę i nikt nie może mu go odebrać tak długo, jak długo będzie miał siły, by iść dalej.
W wierszu „Pielgrzym” poeta podejmuje temat pielgrzyma, człowieka, który jest w drodze, emigranta. Choć utwór Norwida może sprawiać wrażenie krótkiego (składa się tylko z 4 strof, po 3 wersy każda), to jednak w tej oszczędnej w słowa treści znajdujemy bardzo głębokie przesłanie. Stanowi on metaforę życia, jako ciągłej wędrówki. Warto tu wspomnieć, że sam Cyprian Kamil Norwid był tułaczem, który z różnych przyczyn nigdzie nie zagrzewał długo miejsca. W przeciwieństwie jednak do innych polskich twórców romantycznych na wygnaniu zdaje się nie tęsknić za Ojczyzną i nie żałować tego, co utracone.
Podmiot liryczny utożsamia się w pewien sposób z Izraelitami, którzy wędrowali przez pustynię, kierując się do Ziemi Obiecanej. Może o tym świadczyć zarówno wspomniany w wierszu namiot z wielbłądziej skóry jak również duchowy sens podróży, na której końcu czeka nagroda (dla Izraelitów Ziemia Obiecana, natomiast dla podmiotu lirycznego – raj).
Autor w swoim wierszu twierdzi, że ludzie skupiający się wyłącznie na zdobywaniu dóbr materialnych, zaniedbują tym samym swoją sferę duchową. W życiu człowieka nie chodzi bowiem o gromadzenie bogactwa, ale o dążenie do samodoskonałości. Poeta krytykuje ludzi, którzy zapominają o duchowych wartościach, skupiając się na tym, co ziemskie i klasyfikując innych według ich stanu posiadania. Porównaniem ich „płaskich domów” do „sterczącej wieży” wyraźnie wskazuje, kto tak naprawdę jest bogaty. Podkreśla, że jego dom jest tam, gdzie postawi swoją stopę i nikt nie może mu go odebrać tak długo, jak długo będzie miał siły, by iść dalej.
Cyprian Kamil Norwid
Był wybitnym twórcą epoki romantyzmu, żyjącym w latach 1821-1883. Często stawia się go w jednym szeregu z trzema najważniejszymi polskimi wieszczami (Adamem Mickiewiczem, Juliuszem Słowackim i Zygmuntem Krasińskim). Zajmował się jednak nie tylko tworzeniem poezji, był bowiem również m.in. prozaikiem, dramatopisarzem, rzeźbiarzem, malarzem i filozofem. Swoje młodzieńcze lata spędził w Warszawie, natomiast później emigrował do różnych krajów, na koniec umierając w Paryżu.
#SPJ1