- upodobanie do form osobliwych, ekscentrycznych, przerażających, wyolbrzymionych i zdeformowanych - np. karykaturalność i przerysowanie postaci dramatu; w jednym domu znalazły się osoby ze skrajnie różnych środowisk; prymitywny Edek fascynuje ostentacyjnie wyzwoloną Eleonorę, Stomil nie reaguje na zdradę żony i panoszenie się jej kochanka w jego własnym domu; Eugenia, zwariowana starsza pani, nosi trampki i rżnie w karty, usiłując naśladować zachowanie Edka; Artur ze swoim staroświeckim pragnieniem ładu wydaje się postacią z innego świata;karykaturalność bohaterów podkreśla dziwnaprzestrzeń, w której rozgrywa się dramat – pełna sprzeczności, chaotyczna, nieuporządkowana, dziwaczna
- absurdalność wynikająca z braku jednolitego systemu zasad rządzących światem przedstawionym - np. najmłodszy członek rodziny terroryzuje wszystkich dorosłych – babcię wysyła na katafalk, wujkowi zakłada na głowę klatkę dla ptaków; u Stomilów nastąpiło odwrócenie tradycyjnych ról rodzinnych; dzieci nie mogą się zbuntować przeciwko rodzicom, ponieważ to rodzice zburzyli już wszelkie normy postępowania; panuje totalny chaos; jedyną zasadą jest brak zasad
- niejednolitość nastroju, przemieszanie pierwiastków komizmu i tragizmu - np. ciąg komicznych scen zostaje zakłócony nagłą, bezsensowną śmiercią Eugenii, a ostatecznie zburzony tragiczną śmiercią Artura i tańcem mordercy nad jego trupem
- parodystyczny stosunek do panujących konwencji literackich - np. taniec Edka i Eugeniusza wydaje się parodią chocholego tańca z Wesela; postać Artura to jakby sparodiowany romantyczny buntownik, szalenie cidei;
- niejednorodność stylowa, mieszanie mowy wykwintnej z wulgarną - np. język inteligentów, przepleciony filozoficznymi dywagacjami natury, zderzony z mową Edka
