Odpowiedź :
W „Medalionach“ Zofia Nałmowska ukazala jak wojna deprawuje człowieka, zabijając w nim dobroć, wrażliwość, współczucie i godność, jak zabija w nim człowieczeństwo.
W opowiadaniu „Profesor Spanner“ ukazana jest postać młodego gdańszczanina, któremu uległa zatarciu granica między dobrem a złem, którego wojna nauczyła brutalności i zobojętnienia. Dla niego ciało ludzkie nie ma żadnego znaczenia w porownaniu z tym, co można z niego wytworzyć, np. mydło, którego produkcja jest wyrazem pomysłowości . Ten młody student podziwia wręcz Niemców za to, że „Umieją zrobić coś z niczego“. Wojna zatarła w tym człowieku prawdziwą hierarchię wartości, pozbawiła go ludzkich uczuć.
Ludzkich uczuć została pozbawiona także bohaterka opowiadania „Dno“. Obozowa rzeczywistość sprawiła, że okrutne traktowanie więźniarek przez esesmanki uznaje za oczywiste a przypadki kanibalizmu szokują nie w kategorach moralnych ale z powodu „strasznego karania“.
Tytułowa „Kobieta cmentaran“ z kolei ulega propagandzie okupanta i choć widzi jego okrucieństwo niby wspólczuje Żydom ale dodaje, „ Ale oni nas nienawidzą gorzej niż Niemców […] niechby tylko Niemcy wojnę przegrały, to Żydzi wezmą i nas wymordują.“
Z kolei w opowiadaniu „Przy torze kolejowym" ukazany jest młody człowiek, który najpierw pomaga Żydówce, która uciekając z transportu została ranna, a później bez żadnych oporów zabija ją , co jest dowodem jego upodlenia i psychicznego „porażenia wojną".
Jak wojna znieczula, pozbawia ludzkich odruchów pokazuje opowiadanie „Dwojra Zielona“. Nikt nie chciał pomóc kobiecie, udzielając schronienia, djąc ciepły posiłek, ale chętnie kupowali od niej złote zęby, wykorzystując sytuację do zdobycia cennego kruszca, niewzruszeni jej losem.
Pozbawiona wrażliwości a nawet strachu przed śmiercią jest bohaterka opowiadania „Wiza". Przyzwyczajona do ciągłego widoku śmierci przestała sie jej bać, uznając, że skoro jest więźniarką, to normalnym jest fakt, że musi umrzeć. Sama jest zaskoczona swoją chęcią oglądania agoni myszek pożeranych przez kota stwierdzając, że zachowuje się jak „jakiś" gestapowiec.
Jednak najbardziej wstrząsającym dowodem na to, jak obozowa rzeczywistość, codzienny kontakt ze smiercią wpływaja na dehumanizację człowieka jest przykład dzieci z obozu w Oświęcimiu, które bawią się w palenie Żydów. („Dzieci i dorosli w Oświęcimiu“)