Tęsknota to bardzo częsty motyw w tej lekturze. Możemy się o tym przekonać skupiając się na relacji Wokulskiego z Izabelą Łęcką. Stanisław tęskni za ukochaną pomimo tego, że kobieta nie jest nim zainteresowana. Dobrym przykładem na to jest reakcja Stanisława Wokulskiego na list od prezesowskich Zasławskiej, w którym imię Izy jest tylko wspomniane, a Wokulski natychmiastowo zamierza wyjechać z Paryża, aby wrócić do Polski i spotkać się z Izabelą. Pomimo tego, że tęsknota była czymś w rodzaju motywacji dla głównego bohatera, bardzo go niszczyła.
