Odpowiedź :
Styl to sposób świadomego i celowego kształtowania wypowiedzi językowej z wykorzystaniem środków fonetycznych, składniowych, morfologicznych i figur stylistycznych. Według słownika pod redakcją Witolda Doroszewskiego styl to wyraz wieloznaczny:
w mowie, piśmiennictwie, utworach literackich to indywidualny sposób ekspresji;
w sztuce: zespół cech właściwych danej epoce, twórcy, dziełu;
sposób postępowania, zachowania się, mówienia.
Rodzaje stylów językowych
Styl stanowi zawsze rezultat wyboru uzależnionego od sytuacji komunikacyjnej, celów, którym ma służyć wypowiedź. Na wybór wpływa też forma gatunkowa i indywidualne cechy autora. W języku polskim wyodrębniały się stopniowo różne odmiany stylistyczne określane jako style funkcjonalne.
Style funkcjonalne
Stylistyczne odmiany polszczyzny charakteryzujące się doborem takich środków językowych, które uznane są za szczególnie przydatne ze względu na określony typ wypowiedzi i pełnione przez nie funkcje społeczne. Odmiany: styl artystyczny, naukowy, potoczny, publicystyczny, urzędowy. Stosowanie któregoś z nich wiąże się z celem, dla którego tworzona jest dana wypowiedź.
Styl artystyczny
Styl dzieła literackiego, które ma za tworzywo język, ale rządzi się innymi prawami niż wszelkie inne komunikaty językowe. W języku artystycznym na pierwszy plan wysuwa się funkcja estetyczna i poetycka. W tekstach zaliczanych do literatury pięknej zauważamy wielkie zróżnicowanie stylistyczno- językowe.
Cechy stylu artystycznego:
oryginalność metaforyki, która wiąże się z oryginalnością stylu pisarza;
zależność od osobowości i talentu pisarza;
świadome i celowe użycie elementów emocjonalnych;
umiejętna indywidualizacja języka postaci;
występowanie neologizmów;
umiejętny dobór środków plastycznych służących do opisu przedstawianych postaci, zdarzeń, miejsc, zjawisk, przedmiotów;
bogactwo środków językowych;
bogactwo figur stylistycznych;
stosowanie stylizacji na gwary środowiskowe, archaizacji, dialektyzacji.
Styl naukowy
Styl, którym pisane są dzieła specjalistyczne z różnych dziedzin nauki; funkcjonalna odmiana stylowa języka literackiego, występująca w pracach naukowych. Styl jest zróżnicowany ze względu na przedmiot badań naukowych i ze względu na cechy indywidualne autorów. Zależnie od tego, jakiej nauki rozprawa dotyczy, występuje w tym stylu duża liczba wyrazów specjalnych, terminów o ściśle określonych znaczeniach.
Cechy stylu naukowego:
terminologia naukowa i specjalistyczna, język wzorów i symboli;
jednoznaczność i precyzja informacji;
unikanie elementów oceniających;
obiektywne przedstawianie zjawisk i problemów (używanie form bezosobowych lub formy liczby mnogiej);
brak pierwiastków emocjonalnych;
przeważają zdania złożone podrzędnie nad współrzędnymi;
stosowanie wyrażeń modalnych;
występowanie dużej liczby rzeczowników niekonkretnych, oznaczających pojęcia umysłowe, oderwanych przymiotników i czasowników nazywających czynności pojęciowe, przysłówków i wyrażeń przysłówkowych, spójników i zaimków wskazujących cechy i relacje;
logiczna kompozycja obejmująca tezy, argumenty, wnioski, przykłady;
stosowanie tabel, wykresów;
cytowanie prac innych autorów, stosowanie przypisów.
Styl przemówień (styl retoryczny)
Styl najbardziej zbliżony do języka artystycznego, najbardziej ozdobny, operuje kunsztowną budową zdań. Zawiera wyrazy, wyrażenia i zwroty nacechowane emocjonalnie.
Cechy stylu przemówień:
stosowanie apostrof, za pomocą których mówca zwraca się do słuchaczy;
pytania retoryczne, na które nie oczekuje się odpowiedzi, ale pobudzają słuchaczy do myślenia;
zdania wykrzyknikowe;
starannie dobrane słownictwo;
podniosłe epitety i metafory;
Wyodrębnia się dwa rodzaje wystąpień: okolicznościowe i oficjalne. W wystąpieniach okolicznościowych wprowadza się wiele elementów języka potocznego, cechuje się schematyzmem i szablonowością składniową i frazeologiczną.
Styl publicystyczny
Odmiana polszczyzny literackiej realizowana w tekstach dziennikarskich. Dobór środków językowych zależy od tematyki przekazu oraz od gatunku. Styl ten skupia w sobie elementy stylu potocznego, artystycznego, naukowego i urzędowego.
Cechy stylu publicystycznego:
oficjalność wypowiedzi;
stosowanie wyrażeń i zwrotów idiomatycznych, potocznego słownictwa i potocznej frazeologii;
występowanie wyrażeń i zwrotów stereotypowych, słownictwa modnego, wyrazów obcych
występowanie elementów emocjonalnych i wartościujących;
stosowanie słownictwa specjalistycznego w recenzjach i artykułach problemowych;
Styl urzędowy
Odmiana języka literackiego, realizowana w instrukcjach, zarządzeniach, regulaminów, komunikatach, zawiadomieniach i pismach urzędowych. Występuję w dwóch rodzajach: styl wypowiedzi kancelaryjnych i styl aktów prawnych. Należy do stylów oficjalnych, do sfery komunikacji społecznej.
Cechy stylu urzędowego:
nakazowość;
używanie trybu rozkazującego;
przewaga zdań bezosobowych;
odindywidualizowanie języka;
słownictwo pozbawione emocji;
nakazy i zakazy;
częste występowanie strony biernej;
treść w formie paragrafów i punktów;
terminologia z zakresu ekonomii, prawa, administracji.
Styl potoczny
Styl funkcjonalny przeważający w codziennych wypowiedziach , odmiany mówionej i pisanej. Jest naturalnym środkiem porozumiewania się ludzi.
Cechy stylu potocznego:
słownictwo o zabarwieniu potocznym;
podobieństwo do stylu kolokwialnego i odmian regionalnych;
słownictwo ekspresywne;
potok składniowy;
duża obrazowość;
bogata synonimika potoczna;
przewaga zdań pojedynczych nad złożonymi, współrzędnie złożonych nad złożonymi podrzędnie;
zdania niepełne, eliptyczne, anakoluty, występują równoważniki zdań;
powtarzanie wyrazów;
dosadne porównania.
Styl indywidualny
Charakterystyczny dla danego autora zespół środków językowo- stylistycznych stosowany w jego dziełach, zależny od cech indywidualnych pisarza. Termin ten odnosi się też do stylu utworów. Rozwijany świadomie dla uzyskania oryginalności dzieł