Odpowiedź :
Biografia
Aleksander Kamiński urodził się 28 stycznia 1903 r. w Warszawie. Dwa lata później wyjechał z rodzicami do Kijowa. W 1915 r. zrezygnował z nauki i podjął się pracy gońca, by pomóc matce po śmierci ojca. Na Ukrainie spędził dzieciństwo i wczesną młodość. W 1918 r. wstąpił do 1. Męskiej Drużyny Skautowej im. Tadeusza Kościuszki w Humaniu. Nadrobił materiał szkolny klas V i VI i z sukcesem zdał wszystkie egzaminy. Powrócił do Polski, do Warszawy w 1921 r. Tu zdał maturę i rozpoczął studia na wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego. Po ich ukończeniu pracował jako nauczyciel historii. Pełnił również funkcję komendanta Hufca Pruszkowskiego i Mazowieckiej Chorągwi Harcerzy oraz publikował swoje felietony w czasopismach, takich jak: "Iskry", "Płomyk" i "Małe pisemko”.
II wojna światowa to czas, w którym Aleksander Kamiński organizował pomoc dla sierot, był redaktorem naczelnym "Biuletynu Informacyjnego", aktywnym członkiem Szarych Szeregów i założycielem Organizacji Małego Sabotażu Wawer. Działalność organizacji Wawer opisał w "Kamieniach na szaniec". Angażował się również w prace Wojskowego Pogotowia Harcerzy oraz prowadził Komitet Samopomocy Społecznej dla uchodźców i pogorzelców. We wrześniu 1939 r. podczas tajnego spotkania członków Naczelnej Rady Harcerskiej Kamiński przedstawił projekt organizacji męskiego harcerstwa podziemnego, w wyniku czego Związek Harcerstwa Polskiego przemianowano na Szare Szeregi. Po upadku powstania warszawskiego otrzymał nominację na podporucznika rezerwy Wojska Polskiego i od tego czasu nie brał już udziału w działalności państwa podziemnego.
Po wojnie Kamiński powołany został w skład Tymczasowej Naczelnej Rady Harcerskiej. Został również wiceprzewodniczącym Związku Harcerstwa Polskiego. W 1947 r. pozbawiono go tej funkcji, a w 1949 r. usunięto z ZHP z przyczyn ideologicznych. Fakt podporządkowania Związku Harcerstwa Polskiego strukturom PZPR miał duży wpływ na decyzję Kamińskiego o skupieniu się na pracy naukowej. Wykładał na Uniwersytecie Łódzkim w katedrze pedagogiki ogólnej, a następnie w katedrze historii doktryn pedagogicznych. W 1962 r. został kierownikiem Katedry Pedagogiki Społecznej. W międzyczasie zdobywał kolejne tytuły naukowe: doktora filozofii (1947) i habilitację na podstawie pracy "Prehistoria polskich związków młodzieży" (1959). W 1969 r. mianowany został profesorem nadzwyczajnym.
Pod koniec życia Kamiński przeprowadził się do Warszawy, gdzie zmarł 15 marca 1978 r. Pochowany został na Powązkach Wojskowych w Warszawie, w kwaterze Szarych Szeregów - tam, gdzie spoczęli również bohaterowie "Kamieni na szaniec": Zośka, Alek i Rudy.
Jak tworzył powieść?
Książka powstała na podstawie krótkiej relacji Tadeusza Zawadzkiego „Zośki” spisanej podczas Świąt Wielkanocnych, 25–26 kwietnia 1943r.
Aleksander Kamiński urodził się 28 stycznia 1903 r. w Warszawie. Dwa lata później wyjechał z rodzicami do Kijowa. W 1915 r. zrezygnował z nauki i podjął się pracy gońca, by pomóc matce po śmierci ojca. Na Ukrainie spędził dzieciństwo i wczesną młodość. W 1918 r. wstąpił do 1. Męskiej Drużyny Skautowej im. Tadeusza Kościuszki w Humaniu. Nadrobił materiał szkolny klas V i VI i z sukcesem zdał wszystkie egzaminy. Powrócił do Polski, do Warszawy w 1921 r. Tu zdał maturę i rozpoczął studia na wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego. Po ich ukończeniu pracował jako nauczyciel historii. Pełnił również funkcję komendanta Hufca Pruszkowskiego i Mazowieckiej Chorągwi Harcerzy oraz publikował swoje felietony w czasopismach, takich jak: "Iskry", "Płomyk" i "Małe pisemko”.
II wojna światowa to czas, w którym Aleksander Kamiński organizował pomoc dla sierot, był redaktorem naczelnym "Biuletynu Informacyjnego", aktywnym członkiem Szarych Szeregów i założycielem Organizacji Małego Sabotażu Wawer. Działalność organizacji Wawer opisał w "Kamieniach na szaniec". Angażował się również w prace Wojskowego Pogotowia Harcerzy oraz prowadził Komitet Samopomocy Społecznej dla uchodźców i pogorzelców. We wrześniu 1939 r. podczas tajnego spotkania członków Naczelnej Rady Harcerskiej Kamiński przedstawił projekt organizacji męskiego harcerstwa podziemnego, w wyniku czego Związek Harcerstwa Polskiego przemianowano na Szare Szeregi. Po upadku powstania warszawskiego otrzymał nominację na podporucznika rezerwy Wojska Polskiego i od tego czasu nie brał już udziału w działalności państwa podziemnego.
Po wojnie Kamiński powołany został w skład Tymczasowej Naczelnej Rady Harcerskiej. Został również wiceprzewodniczącym Związku Harcerstwa Polskiego. W 1947 r. pozbawiono go tej funkcji, a w 1949 r. usunięto z ZHP z przyczyn ideologicznych. Fakt podporządkowania Związku Harcerstwa Polskiego strukturom PZPR miał duży wpływ na decyzję Kamińskiego o skupieniu się na pracy naukowej. Wykładał na Uniwersytecie Łódzkim w katedrze pedagogiki ogólnej, a następnie w katedrze historii doktryn pedagogicznych. W 1962 r. został kierownikiem Katedry Pedagogiki Społecznej. W międzyczasie zdobywał kolejne tytuły naukowe: doktora filozofii (1947) i habilitację na podstawie pracy "Prehistoria polskich związków młodzieży" (1959). W 1969 r. mianowany został profesorem nadzwyczajnym.
Pod koniec życia Kamiński przeprowadził się do Warszawy, gdzie zmarł 15 marca 1978 r. Pochowany został na Powązkach Wojskowych w Warszawie, w kwaterze Szarych Szeregów - tam, gdzie spoczęli również bohaterowie "Kamieni na szaniec": Zośka, Alek i Rudy.
Jak tworzył powieść?
Książka powstała na podstawie krótkiej relacji Tadeusza Zawadzkiego „Zośki” spisanej podczas Świąt Wielkanocnych, 25–26 kwietnia 1943r.