Odpowiedź:
Pewnego dnia, gdy uczyłam się na lekcję matematyki , zaczęłam rozmyślać
o mojej lekturze „Mały Książę ”. Zastanawiałam się nad postawą głównego
bohatera oraz nad jego pracą. Byłam pełna podziwu jego wytrwałości .
Przymknęły mi się oczy, gdy je otworzyłam zobaczyłam, że nie jestem już
u siebie w pokoju, tylko na obcej planecie. Wstałam, rozejrzałam się
i zauważyłam małego chłopca o blond włosach. Podeszłam do niego
i przywitałam się.
-Cześć! Wiesz może gdzie jestem?
-Witam. Właśnie jesteś na planecie B 612.
Przez chwilę wydawało mi się, że to nie jest prawda. Staliśmy patrząc na
siebie nic nie mówiąc. Kiedy zebrałam się na odwagę , zapytałam :
-Kim jesteś ?
-Nie poznajesz? Mały Książę - powiedział tamten .
-Naprawdę? – nie dałam wiary jego słowom.
Po kilku minutach rozmawialiśmy już swobodnie. Ze smutkiem oznajmił, że
nie ma dużo czasu, ponieważ musi opiekować się swoją różą i planetą.
Powiedziałam, że z przyjemnością mu pomogę i zaczęłam wyrywać baobaby.
Minęła godzina, nie czułam zmęczenia. Gdy dalej wyrywałam drzewa, Mały
Książę zapytał się, czy chcę poznać jego różę. Zgodziłam się z entuzjazmem.
Po chwili doszliśmy na miejsce .
-O to moja róża , powiedział Mały Książę . Moim oczom ukazała się piękna róża
o czerwonych płatkach.
-Dzień dobry! Przywitała się róża.
-Witam –odpowiedziałam zaskoczona.
Było to dla mnie bardzo dziwne, ponieważ nigdy nie rozmawiałam z rośliną .
Okazało się , że chłopiec kochał różę, zarówno za jej urodę jak i obecność
i cały jego świat kręcił się wokół niej.
Oczarowywała go swoim pięknem i cudownym zapachem.
Jednak ta roślina okazała się bardzo dziwna i niezrozumiała dla Małego Księcia.
Pewnego razu róża wypowiedziała kilka nierozważnych słów, dlatego chłopiec
przestał jej ufać…
Poszliśmy dalej zwiedzać planetę. Usiedliśmy na ławce, a Mały Książę
rozpoczął opowieść. Okazało się, że Ziemia nie była pierwszą planetą, jaką
odwiedził. W poszukiwaniu przyjaciela ten mały chłopiec opuścił swój dom
i tułał się przez rok i 25 dni po wszechświecie. Dowiedziałam się też, że w czasie
swojej podróży spotkał wielu dorosłych, jednak żaden z nich nie miał cech
„prawdziwego” przyjaciela .Powiedział, że nikt nie potrafił słuchać i zrozumieć
go. Dodał że Ci, którzy mają prawdziwych przyjaciół, na pewno mają wiele
szczęścia , choć mogą nie zdawać sobie z tego sprawy.
Po tej dosyć smutnej historii zrobiło mi się żal Małego Księcia .
Zaproponowałam, że zostanę jego przyjaciółką .Ucieszył się. Przypomniało mi
się, że zaraz będzie bardzo zachód słońca. Usiedliśmy na ziemi i czekaliśmy.
W końcu się zaczęło. To było piękne! Wiedziałam już, dlaczego tak bardzo
zachwycał się tym widokiem. Znowu tak jak wtedy przymknęły mi się oczy.
Nagle obudziłam się . To był mój pokój. Więc to był tylko sen… Piękny sen.
Nigdy cię nie zapomnę, Mały Książę
Wyjaśnienie:
