Odpowiedź :
Odpowiedź:
1.) Ratusz Staromiejski
Stojący pośrodku Rynku Staromiejskiego monumentalny Ratusz Staromiejski jest jedną z największych, najwspanialszych tego typu budowli w Europie. Jest prawdziwym pomnikiem świetności Torunia, dawnego emporium handlowego Hanzy. Powstał w końcu XIV wieku, tj. w okresie szczytowego rozwoju średniowiecznego Starego Miasta Torunia, w oparciu o przywilej wielkiego mistrza krzyżackiego, Konrada von Wallenrode.
Funkcjonalnie łączył dwie zasadnicze role: parter zajmowały pomieszczenia handlowe (sukiennice, hala ław chlebowych, kramy, sala wagi oraz Sala Sądowa), piętro zaś przeznaczone było dla organów władzy miejskiej (Sala Rady, od XVI wieku zwana Salą Senatu (Senatus civitatis Thoruniensis), urzędy Kontrybucyjny, Wetowy, Kancelaria, Kamlaria i in.). Pierwotnie, od drugiej połowy XIII wieku, w tym miejscu znajdowały się wolno stojące budynki uformowane w podobny czworobok (o kształtowaniu się bryły Ratusza tutaj).
Ratusz był siedzibą władz najważniejszego obszaru Torunia, nazywanego od 1264 r. Starym Miastem. Od połowy XV w. stał się centrum władzy dla całego toruńskiego zespołu miejskiego. Pełnił tę funkcję kilka stuleci i przez ten czas był jego głównym municypalnym gmachem.
2.) Toruń Obronny I
Najdłuższy odcinek zachowanych toruńskich murów obronnych ciągnie się wzdłuż Wisły. Jest to jednak zaledwie nieco ponad kilometrowa część z dawnego 3-kilometrowego obwodu (łącznie murów Starego Miasta i Nowego Miasta, nie licząc murów zamku krzyżackiego). Poza tym fragmenty murów wraz z innymi elementami średniowiecznego i nowożytnego systemu fortyfikacyjnego znaleźć można m.in. wzdłuż południowego i północnego odcinka ulicy Podmurnej oraz w okolicach placu po dominikańskim zespole klasztornym i Kościele św. Mikołaja.
Dawne, średniowieczne mury miejskie zostały w większości rozebrane przez władze pruskie w latach 1873-1889, głównie w części wschodniej, zachodniej i północnej toruńskiego Średniowiecznego Zespołu Miejskiego.
Toruń praktycznie od początku istnienia, tj. od połowy XIII wieku, był jednym z najsilniej ufortyfikowanych miast europejskich. Otoczony był podwójnym (tzw. mur niski z zewnątrz i mur wysoki od wewnątrz miasta) pierścieniem murów obronnych z mokrą fosą pomiędzy nimi (jedynie od strony Wisły mur był pojedynczy). W ciągu kolejnych lat i wieków mury ciągle udoskonalano - były podwyższane, wzmacniane, rozbudowywane; po raz pierwszy już w końcu XIII wieku.
3.) Bramy
Bramy miejskie stanowiły bardzo ważny element średniowiecznych murów obronnych, usytuowane u wylotu najważniejszych ulic umożliwiały zewnętrzną komunikację miasta oraz stanowiły element obronny.
Spośród średniowiecznych dawnych 13 lub 14 bram toruńskich (8 staromiejskich, 5 lub 6 nowomiejskich - patrz tutaj) do dziś zachowały się jedynie 3. Pozostałe bramy zostały rozebrane w większości w drugiej połowie XIX wieku wraz z większością murów miejskich, w celu pozyskania nowych terenów budowlanych i komunikacyjnych. Te zachowane znajdują się nad Wisłą. Z kolei na początku XX wieku powstała nowa quasi brama - Łuk Cezara.
Należy jednak podkreślić, że liczba 12 (lub 13) bram była stosunkowo dużą, zwłaszcza porównując z Krakowem, gdzie było ich jedynie 8, natomiast przeciętne średniowieczne miasto posiadało ok. 4 bram.
Spośród wszystkich bram toruńskich dwie wyróżniały się swoją szerokością i przysadzistą formą. Do takich bram typu flandryjskiego należały: Brama Paulerska, nadbudowana w kształcie 8-boku w pierwszej połowie XIV wieku oraz zachowana do dziś Brama Ducha św. (Klasztorna).
4.) Dwór Artusa
Toruński i gdański Dwór Artusa to dziś jedyne takie obiekty na świecie. Wprawdzie obecna forma toruńskiego Dworu pochodzi z XIX wieku, to jednak bezpośrednio nawiązuje do dawnego z 1386 roku. Niewiele osób też wie, że to właśnie toruński Dwór Artusa był pierwszym, jaki powstał w dawnym państwie krzyżackim. Był siedzibą Bractwa św. Jerzego - ekskluzywnego stowarzyszenia kupców i bogatego patrycjatu Torunia - działającego w latach 1311-1842. Był miejscem wielu ważnych spotkań, w tym politycznych, spośród których najważniejsze to zawarcie w 1466 roku II pokoju toruńskiego kończącego trzynastoletnią wojnę polsko-krzyżacką i likwidującego państwo krzyżackie w dotychczasowej formie.
Obecny reprezentacyjny i monumentalny budynek Dworu Artusa dominuje w południowej pierzei Rynku Staromiejskiego. Jest zdecydowanie większy od pierwotnego.
Został wybudowany w 1891 r. na trzech średniowiecznych parcelach, w tym na jednej zajmowanej przez gotycki Dwór Artusa.
Obecny budynek powstał w okresie zaboru pruskiego. Swoją architekturą nawiązuje do dawnych toruńskich stylów: gotyku (np. gzyms wsparty na konsolkach, blankowanie nad gzymesem) i renesansu niderlandzkiego (np. połączenie czerwonej cegły fasady z detalami z piaskowca: boniowanie, obramienia okien, poziome pasy, portal, nadwieszane wieżyczki). Konsole nadwieszanych wieżyczek bocznych zdobione są herbami Brandenburgii i Prus (które odpowiadają herbom na dawnym Dworze Artusa: Królestwa Polskiego i Prus Królewskich), a szczycik umieszczony na osi fasady - herbem Torunia.
5.) Dom Bractwa Kurkowego (Strzeleckiego)
Budynek w stylu neogotyckim zbudowano w 1892 r. na miejscu poprzedniego, renesansowego z 1622 r.
Zajmuje on parcelę w północnej części Fosy Strzeleckiej (obecnie błędnie zwanej fosą zamkową), nazywanej tak od 1454 r., kiedy to król Kazimierz Jagiellończyk zezwolił mieszczanom używać odcinka fosy wschodniej Starego Miasta Torunia pomiędzy mostem Kotlarskim (patrz: Brama Kotlarska) a dawnym przedzamczem górnym zamku krzyżackiego do ćwiczeń i zawodów strzeleckich Kurkowego Bractwa Strzeleckiego. Tarcze, do których celowano ustawione były na tle muru od południa zamykającego fosę. Środkiem fosy płynęła niewielka struga, Postolec (Bostolz), dziś już nieistniejąca.
Funkcję taką Fosa Strzelecka pełniła aż do 1906 r.
Natomiast pierwotnie i za czasów krzyżackich w miejscu fosy znajdowało się naturalne dolinne obniżenie terenu, którym płynął Postolec zabezpieczający zamek od zachodu i jednocześnie napędzający młyn zlokalizowany za murem zamykającym obniżenie od strony Wisły (patrz tutaj).
W 1489 r. rada Bractwa Kurkowego przeznaczyła na strzelnicę również międzymurze równoległe do fosy strzeleckiej - po północnej stronie Dworu św. Jerzego.
Obecnie w budynku funkcjonuje Młodzieżowy Dom Kultury.
Wyjaśnienie: