Odpowiedź:W małej chatce nad brzegiem rzeczki mieszkała dziewczynka. Nosiła ona czerwony płaszczyk z kapturem i dlatego nazywano ją Czerwonym Kapturkiem.
Pewnego dnia mama poprosiła Czerwonego Kapturka, aby zaniósł koszyczek ze smakołykami do chorej babci. Babcia mieszkała po drugiej stronie lasu, droga więc była dość długa, dlatego przestrzegła dziewczynkę, aby nie zbaczała z drogi, ale prościutko szła do babci.
Kapturek wziął koszyczek i ruszył przez las pogwizdując wesoło.
Idąc przez las dziewczynka spotkała wilka.
– Dokąd idziesz – zagadnął wesoło wilk.
– Do babci, na skraj lasu – odpowiedziała dziewczynka. Moja babcia mieszka tam sama, a rozchorowała się straszliwie i niosę jej smakołyki.
Gdy wilk usłyszał, że babcia mieszka sama, w jego wilczej głowie narodził się niecny plan. Skoro babcia jest chora i samotna, będzie łatwym łupem. Jak pomyślał, tak zrobił. Rzucił zdawkowe, „Cześć” do Kapturka i ruszył do babci.
Nie wiedział wilk, że babcia wcale nie była chora, a szykowała ucztę urodzinową dla Kapturka. Wyprawa przez las do chorej babci była tylko zmyłką, mającą zwabić Kapturka do babci.
Dom babci pełen był gości i gdy wilk przyszedł, aby pożreć babcię, bardzo się zdziwił, bowiem został od razu obezwładniony i zamknięty w piwnicy.
Gdy Kapturek przyszedł do babci, dom był pusty, a babcia leżała w łóżku. Dziewczynka podeszła do chorej a wówczas wszyscy wyskoczyli z ukrycia składając jej życzenia i śpiewając „Sto lat”. A wilk? Obszedł się smakiem i musiał siedzieć w ciemnej piwnicy sam i głodny.
Wyjaśnienie:
