Odpowiedź :
Odpowiedź;
Ideologia mesjanizmu ukształtowała się w latach 40. XIX wieku, jako odpowiedź polskich intelektualistów na upadek powstania listopadowego. Idea ta miała za zadanie podjąć próbe dowiedzenia się co było przyczyną tej porażki. Szukano także miejsca klęski powstania. Polski mesjanizm wyznaczał narodowi polskiemu specjalną funkcję w historii - rolę duchowego przewodnika i misję zbawienia całego świata. Polska miała być Mesjaszem innych narodów, cierpieć i umrzeć dla zbawienia, a potem zmartwychwstać. Taka idea, ukształtowana przez polską historiozofię po 1831 roku, miała być lekarstwem na upokorzenie militarne Polaków, miała pocieszać, przywracać wiarę i nadzieję, ratować przed pesymizmem i zwątpieniem.
Najpełniejszym wyrazicielem tej idei w polskiej literaturze romantycznej był Adam Mickiewicz. Przedstawiał on losy Polski mawiając: "Kto mówi w interesach jednego tylko narodu, jest nieprzyjacielem wolności". Wyznawanej przez siebie koncepcji mesjanizmu poeta dał wyraz w wielu swoich wybitnych dziełach.
Wspaniały poetycki wyraz idei Polski jako narodu wybranego dał Adam Mickiewicz w III części "Dziadów". Polska zostaje oreslona w książce jako "Chrystus narodów". Poeta wielokrotnie podkreślał szczególny sens i znaczenie śmierci młodego, walczącego pokolenia - ich męczeńska ofiara nie idzie na marne, odkupi polski naród, a wraz z nim wszystkie inne. Naśladowanie Chrystusa doprowadzi w końcu do upadku despotyzmu i tyranii, a w konsekwencji do zapanowania wolności. Adam Mickiewicz pisał III część swojego wielkiego dramatu zaraz po upadku powstania, dlatego też nie mógł już mieć konkretnego, długofalowego planu działania dla Polski. Jego intencją było raczej pocieszenie przerażonych i załamanych rodaków, natchnięcie wiarą w przyszłość, ukazanie ogólnego sensu tego, co się stało. Taką rolę spełnia właśnie wątek mesjanistyczny. Adam Mickiewicz chce tutaj zachować łączność ze swoim narodem i w pewnym sensie zrehabilitować swoją osobę (nie brał osobiście udziału w powstaniu, przebywał wtedy za granicą).
W "Dziadach" nie pojawia się właściwie odpowiedź na pytanie, dlaczego akurat Polacy mają spełniać tak trudną misję w dziejach świata. Jednak zagadnieniu temu poświęcił Adam Mickiewicz osobny utwór: "Księgi narodu i pielgrzymstwa polskiego". Przedstawia tutaj dzieje narodu polskiego od samego początku: Polacy zawsze byli wierni ideałom wolności i wiary, zaś pozostałe narody ciężko grzeszyły, aż w końcu dopuściły, aby poprzez rozbiory "umęczono naród polski, i złożono w grobie".
Idea wywyższania polskiego społeczeństwa, przedkładania go nad inne budzi z dzisiejszego punktu widzenia spore wątpliwości i mieszane uczucia. Przekonywanie jednego narodu, że jest lepszy od innego, może prowadzić do niebezpiecznych następstw: wywoływania poczucia wyższości, a co się w tym łączy - nienawiści. Zarazem mesjanizm wydaje się nawoływać do poddania się swemu losowi, . Rodzi się zatem pytanie, czy w czasach W intencji naszego narodowego wieszcza mesjanizm miał być ideą nie wywyższającą naród i wbijając ą go w pychę, lecz dowartościowującą polskie społeczeństwo, a szczególnie spajającą społeczność emigrantów polskich. Emigracja, rozrzucona po różnych państwach i miastach Europy, była bowiem rozproszona, kompletnie zagubiona i zdezorientowana, często poddawała się rozpaczy i zniechęceniu. Ludzie, przerażeni porażką po powstaniu listopadowym, nie wiedzieli co mają robić i myśleć - mesjanizm dawał im wytłumaczenie prawdziwego stanu rzeczy i nadzieję na przyszłość, a więc pocieszał i ratował przed zupełnym zwątpieniem.
Jednak po wyjęciu idei wybraństwa narodowego z jej romantycznego, historycznego kontekstu widać, że często prowadziła ona do bardzo negatywnych skutków. Ponieważ wszystko było uzależnione od sytuacji, w jakiej aktualnie znajdował się polski naród. W tragicznych dla niego chwilach mesjanizm dawał niezbędną otuchę i poczucie sensu, podnosił na duchu i leczył nadszarpnięte poczucie własnej obywatelskiej wartości. Jednak w historii naszego państwa zdarzały się momenty, w których koncepcje narodu wybranego przynosiły więcej niekwestionowanej szkody, niż pożytku.
To tyle, niestety ale nie wiem dużo o dziele Wojciecha Wencla więc o nim nie napisałam ale mam nadzieje że pomogłam