Odpowiedź:
Potępienie przez inkwizycję tez włoskiego astronoma, który w pierwszej połowie XVII w. był prekursorem teorii heliocentrycznej, ma być przykładem omylności, błądzenia i zacofania intelektualnego Kościoła, a często szerzej, ślepoty i zaciemnienia, do jakich miałaby prowadzić religia w ogóle. W 1979 r. Jan Paweł II powołał interdyscyplinarny zespół badawczy, którego zadaniem było dokładne, wszechstronne wyjaśnienie tej sprawy, której konsekwencje ciążyły na relacjach wiary i nauki przez następne wieki. Podczas spotkania członków Papieskiej Akademii Nauk, w ramach której działała „Komisja Galileusza”, Papież dokonał 31 października 1992 r. rehabilitacji włoskiego uczonego. „Sprawa Galileusza może stać się wciąż aktualną lekcją także dla nas, przydatną w analogicznych sytuacjach, które istnieją dziś lub mogą się pojawić w przyszłości” – powiedział. Najważniejsze wnioski płynące z „lekcji Galileusza” zawarł Jan Paweł II sześć lat później w encyklice Fides et ratio. Centralnym punktem tego tekstu jest stwierdzenie dwojakiej zależności rozumu i wiary.
