Początek księgi to apostrofa do mitycznych lasów i drzew, które pamiętają walki historycznych bohaterów, puszczy znanych poecie. Tadeusz nie obudził się o zaplanowanej porze. Musiała ingerować w jego wstawanie dziewczyna, którą wcześniej spotkał w dworze. Zobaczywszy ją, Tadeusz zorientował się, ze pomylił ją z Telimeną i zdenerwowany wyruszył w stronę karczm Jankiela. W jednej z nich ks. Robak odbywał ze szlachtą rozmowy o polityce i patriotyzmie. Wspomina on postacie takie jak: Napoleon czy generał Dąbrowski i wspomina o ich wojskowych osiągnięciach oraz zwyciężonych walkach. Następuje także wspólne odśpiewanie Mazurka Dąbrowskiego i rozmowy o przygotowaniach na przybycie Napoleona. Bernardyn tymczasem spostrzega prze okno Tadeusza.
W dalszej części zawarty jest opis matecznika i relacja z polowania. Wojski pełni nadzór nad myśliwymi. Następuje groźna konfrontacja Tadeusz i hrabiego z niedźwiedziem, padają niecelne strzały obu bohaterów. Na pomoc przybywa wiec reszta myśliwych. Po trzech strzałach zwierzę zostało pokonane. W księdze zawarty jest także obrazowy opis rogu i gry Wojskiego. Po wyjęciu kuli z niedźwiedzia, okazało się że kula tkwiąca w jego ciele należała do ks. Robaka. Następnie pojawia się opis tradycyjnego polskiego posiłku zakrapianego wódką. Wojski opowiada historię o Domejce i Dowejce. Historia dotyczy sporu, który sam rozwiązał. Pociął on skórę niedźwiedzia na pasy i rozciągnął na moście, pogodziwszy w ten sposób skłóconych rywali.. Na koniec kusy i sokół rzucają się w pogoń za zającem. Gonitwa została zakończona powrotem chartów, ale niestety bez łupu.
Opisy zawarte w księdze doskonale oddają klimat epoki napoleońskiej, poglądy tamtejszych patriotów oraz życie i zajęcia ówczesnych ludzi. Polowanie było bowiem jednym z najpopularniejszych zajęć szlachciców w XIX wieku. To pewnego rodzaju rytuał, uroczystość, demonstracja męskiej odwagi i sprytu.
