Odpowiedź:
1 - W wypadku, gdy jeleń ucieka, wilki ścigają go aż do zmęczenia ofiary. W skrajnych wypadkach pościg może trwać wiele godzin, a nawet kilka dni; - pająki wyspecjalizowały się w porażaniu ofiary jadem, do schwytania ofiary używają misternie tkanej sieci, posiadają wyspecjalizowane narządy zmysłów.
2 Potencjalne ofiary drapieżników mają swoje sposoby na przetrwanie. Jednym z nich jest kamuflaż. Wiele zwierząt ma ubarwienie maskujące, pozwalające im wtopić się w środowisko, w którym żyją. Doskonałym przykładem jest paszczak australijski – ptak blisko spokrewniony z naszym rodzimym lelkiem. Niektóre zwierzęta, w szczególności owady, np. patyczaki i liśćce, mają kształty upodabniające je do części roślin. Maskujące ubarwienie i kształt przybierają zarówno roślinożercy, jak i drapieżniki. Te ostatnie wykorzystują je jako formę obrony przed większymi od siebie mięsożercami lub maskują się, czekając w ukryciu na ofiary. Wiele drapieżnych zwierząt zaopatrzonych jest w silne i ostre pazury lub szpony służące do pochwycenia i przytrzymania zwierzyny. Podobną funkcję mogą pełnić kły u ssaków. U ptaków szponiastych dziób służy tylko do rozrywania zdobyczy, nigdy do jej chwytania czy przenoszenia. Wśród niektórych grup zwierząt najważniejszym narządem służącym do polowania jest język. U dzięcioła jest długi i ostro zakończony, zaopatrzony w skierowane do tyłu ząbki. Ptak wsuwa go do korytarza wydrążonego przez ofiarę w drzewie, zahacza o nią językiem i wyciąga. Zwierzęta takie jak żaby, kameleony, mrówkojady chwytają drobne bezkręgowce lepką końcówką wyjątkowo długiego języka. Taka strategia doskonale sprawdza się u zwierząt, których ofiary są liczne i drobne.
3 i Jak nie dać się zjeść przez roślinożercę? - Twardy roślinny pokarm wymaga od owadów posiadania narządów gębowych typu gryzącego zdolnych do odcinania liści, drążenia drewna, wyjadania owoców. Narządy te mają szerokie i płaskie krawędzie podobne do nożyc. Ptaki roślinożerne mają duże zapotrzebowanie energetyczne, dlatego żywią się głównie owocami lub nasionami. Zwykle mają grube, mocne dzioby. Mierzący zaledwie 18 cm i ważący 5 dag grubodziób potrafi miażdżyć dziobem nasiona buka, pestki owoców i orzechy leszczyny. Krzyżodziób posiada skrzyżowane szczęki, które wyspecjalizowane są w wydobywaniu nasion z szyszek. Koliber, który żywi się płynnym nektarem kwiatów, posiada natomiast dziób długi, wąski i stosunkowo miękki. U ssaków przystosowania do pobierania pokarmu roślinnego widoczne są w budowie zębów. Przednie zęby ssaków żywiących się trawą są łopatowate i ułożone w jednej linii, dzięku czemu tworzą ostrą krawędź tnącą. Tylne zęby z kolei są szerokie i mają płaską koronę, pokrytą ostrymi fałdami przypominającymi tarkę. Służą do rozcierania pokarmu. Zęby trawożerców zużywają się z czasem i ścierają nawet aż do dziąseł. U gryzoni, które żywią się twardszym pokarmem, siekacze rosną przez całe życie. Dzięki nim ssaki te potrafią gryźć korę i drewno, twarde nasiona i owoce.
4 - Rośliny objadane przez zwierzęta produkują mniej pokarmu, a tym samym słabiej rosną i wydają mniej nasion. Dlatego wykształciły różne strategie obrony przed roślinożercami. Jednym z nich jest obrona mechaniczna. Rośliny zabezpieczają się przed zgryzaniem, wytwarzając twarde liście (np. świerk), które odpowiadają tylko nielicznym zwierzętom, liście pokryte gęstymi włoskami (np. dziewanna), które są barierą nie do przebycia dla małych organizmów, albo tworzą kolce i ciernie zniechęcające do ich dotykania (np. jeżyna, tarnina). Drugą strategią jest produkowanie substancji odstraszających. Niektóre rośliny mają nieprzyjemny, piekący smak (np. owoce papryki), powodują zatrucia (np. tojad mocny) albo wydzielają nieprzyjemne zapachy (np. pelargonia). Jeszcze inne przystosowanie obserwuje się u bezbronnej jasnoty białej, która jest bardzo podobna do pokrzywy. W ten sposób prawdopodobnie zmniejsza zagrożenie ze strony roślinożerców.
Mam nadzieję, że pomogłam :)
(tak wspomagała się stronami, ale różnymi)
