Wielka Emigracja, polska emigracja polityczna po powstaniu listopadowym 1830–31, nazwana tak ze względu na wybitną rolę, jaką odegrała w życiu politycznym i umysłowym narodu polskiego, oraz na liczebność (bezpośrednio po powstaniu 8–9 tys., a do 1862 ok. 20 tys. osób).
Na emigrację udali się wyłączeni z carskiej amnestii inicjatorzy i kierownicy powstania, a także wielu jego uczestników, którzy odrzucili amnestię, licząc na rychłe wznowienie walki; ok. 2/3 emigrantów osiadło we Francji (głównie na prowincji), pozostali — w Wielkiej Brytanii, Belgii, Szwajcarii, Algierii i Stanach Zjednoczonych. Była to głównie młoda inteligencja (wywodząca się ze zdeklasowanej szlachty), część bogatych ziemian i plebsu. Obóz liberalno-zachowawczy był reprezentowany przez Hôtel Lambert z A.J.
