Odpowiedź :
Odpowiedź:
W średniowieczu w Polsce używano prawdopodobnie w muzyce ludowej głównie różnego rodzaju bębenków i fletów i fletni. Równolegle z rozwojem w XVII i XVIII w. instrumentarium profesjonalnego do muzyki ludowej zaczęły przenikać instrumenty takie jak liry, skrzypce, dudy, basy. Od tego czasu kapela zaczęła liczyć najczęściej od dwóch do pięciu instrumentów. Główną melodię grały w niej np.: skrzypce i dudy (Wielkopolska), skrzypce i harmonia trzyrzędowa (XXw.), akordeon (Mazowsze, Radomskie), skrzypce z instrumentami dętymi oraz akordeon (Małopolska, Śląsk) (XXw.) lub same skrzypce z towarzyszeniem takich instrumentów rytmicznych jak basetla lub bęben lub drugich skrzypiec w roli rytmiczno-harmonicznej (tzw. wtór) (XVIII i XIX w.) – Mazowsze, Sieradzkie, Łęczyckie, Kaliskie, Kujawy, Małopolska Północna, Lubelskie, Podlasie, Suwalskie, Podhale, Orawa. Dodatkowo w skład kapel ludowych na Rzeszowszczyźnie oraz na Wileńszczyźnie wchodziły cymbały.
Muzykiem w kapeli zostawał ten, kto sam nauczył się grać, terminując u mistrza, starszego zazwyczaj muzyka z rodziny czy sąsiedztwa. Muzykanci nie znali nut, grali na „ucho”. Repertuar opanowywali pamięciowo.
Wyjaśnienie:
Mam nadzieje, że pomogłam, i że o to chodziło. Pozdrowionka haha