Odpowiedź :
Odpowiedź:
Historia Polski od zawsze była dość dynamiczna i ciekawa. Można się zastanawiać, dlaczego ciężko było stworzyć nam silne królestwo i dlaczego Rzeczpospolita zniknęła z mapy na tyle lat. Wiadome jest, że nie była to jedna sytuacja, a wiele czynników, które wpłynęły na taki bieg wydarzeń.
Początki osłabienia i upadku Polski w XVIII wieku, można doszukiwać się w momencie kiedy na polskim tronie zasiadł August II z dynastii Wettinów. August II liczył na to, że jeśli połączy Saksonię oraz Rzeczpospolita, staną się one potęgą w tej części Europy i z czasem sytuacja pozwoli sięgnąć po koronę cesarską. Niestety władca zdecydował zaangażować się w działania wojskowe w czasie wojny północnej, co doprowadziło do zmniejszenia i osłabienia państwa.
Kolejnym czynnikiem były wielokrotne zmiany na tronie oraz ingerencja sąsiadów w elekcję króla. W 1704 r. przy poparciu części polskiej szlachty Karol XII przeprowadził detronizację Augusta II, a na jego miejsce wybrany został Stanisław Leszczyński. W państwie wybuchła wojna domowa między stronnictwami Augusta II, a Stanisława Leszczyńskiego. W tym czasie mocarstwa ościenne (Austria, Prusy i Rosja) w coraz większym stopniu zaczęły kontrolować sytuację Rzeczypospolitej. Zawarły traktat trzech czarnych orłów i postanowiły nie dopuścić do zmian ustrojowych w Rzeczypospolitej.
Po kilku latach na tron ponownie zasiadł władca Saksonii August III. W porównaniu do ojca chętnie ulegał wpływom doradców, przez co sprawowanie władzy w Polsce przejęli urzędnicy,a kraj pogrążył się w anarchii. Za pomocą zasady liberum veto dochodziło do ciągłego zrywania reform przez co państwo, w porównaniu do swoich sąsiadów, nie rozwijało się.
W 1764 r. stronnictwo polityczne Familia, przy wsparciu Katarzyny II, osadziło na tronie Stanisława Poniatowskiego. Przeprowadził on w Rzeczypospolitej, wiele reform m.in zniesienie liberum veto w sprawach skarbowych. Niestety wywołały one opór części szlachty przywiązanej do dawnych zasad ustrojowych oraz wzbudziły zaniepokojenie sąsiednich mocarstw. Ostatecznie doprowadziło to do zastraszenia sejmu i w 1768 r. pod naciskiem mocarstw, przywrócił prawa polityczne dla innowiecznej szlachty, w zamian zyskując gwarancję Katarzyny II dla praw kardynalnych. To wszystko spowodowało, że jeszcze tego samego roku doszło do zawiązania konfederacji w Barze. Konfederaci barscy domagali się ustąpienia wojsk rosyjskich z kraju i detronizacji Stanisława Augusta. Doprowadziło to do czteroletniej wojny podjazdowej między konfederatami, a siłami carskimi i królewskimi oraz do I rozbioru Polski.
Lata 1788-1792 można uznać za całkiem dobre dla Polski, przez zaangażowanie Rosji w wojny ze Szwecja i Turcją zmniejszyła się możliwość kontrolowania sytuacji Rzeczypospolitej przez carycę. Powiększono również polską armię oraz 3 maja 1791 r. uchwalono pierwszą konstytucję w Europie. Szczęście nie trwało długo, ponieważ przeciwnicy reform oraz Konstytucji 3 maja zwrócili się do Katarzyny II o pomoc, w odpowiedzi wysłała swoje wojska na Polskę, która nie była w stanie odeprzeć ataku przeciwnika. W tym czasie władzę w kraju objęli targowiczanie i obalili konstytucję. Rosja i Prusy korzystając z trudnej sytuacji Rzeczypospolitej zawarły w styczniu 1793 r. nowy traktat, który doprowadził do II rozbioru Polski. Mocarstwa te nie zaprzestały swoich poczynań i wraz z Austrią zaczęły planować kolejny i zarazem ostateczny rozbiór Rzeczypospolitej. Do podpisania traktatu doszło w 1795 r., a pod naciskiem Katarzyny II, Stanisław August zrzekł się tronu w akcie abdykacji. Od tamtej pory Rzeczpospolita przestała istnieć i zniknęła z mapy świata na długie lata.
Podsumowując czynników decydujących o upadku Rzeczypospolitej było wiele, zewnętrznych jak i wewnętrznych. Nieudolność armii, ciągłe zmiany głowy państwa oraz wszelkiego rodzaju wojny domowe osłabiły kraj od środka, co zostało wykorzystywane przez silne państwa ościenne.
Wyjaśnienie: